Τους συναντήσαμε στο προαύλιο της παλιάς Νομικής Σχολής της Κομοτηνής. Τους είδαμε να συγκινούνται, να αγκαλιάζονται, να φιλιούνται. Να πειράζει ο ένας τον άλλον σαν μικρά παιδιά, να γυρίζουν το χρόνο πίσω με τα «θυμάσαι;» κι ύστερα πάλι με δάκρυα στα μάτια να έρχονται στο σήμερα. Φοιτητές κάποτε, άριστοι επαγγελματίες σήμερα αντάμωσαν στην Κομοτηνή, στην Κομοτηνή της νιότης τους, την δική τους Κομοτηνή.
Όπως τονίζει ο Φώτης Μαυρίκας εκείνα τα χρόνια των σπουδών τους ήταν όλοι μια μεγάλη παρέα με τα προβλήματα του Πανεπιστημίου να τους ενώνουν και να σφυρηλατούν τη σχέση τους. «Είχαμε όλοι μια διάθεση αγώνα και δυναμικής για να μπορέσουμε να τα επιλύσουμε. Για σκεφτείτε η περιοχή εδώ και η πόλη της Κομοτηνής ήταν πολύ διαφορετική από ότι είναι σήμερα , το Πανεπιστήμιο άλλαξε και βελτίωσε κατά πολύ την πόλη. Άλλαξε και τις νοοτροπίες των κατοίκων. Ενίσχυσε την ελληνικότητα γιατί ένας από τους στόχους του Πανεπιστημίου ήταν και αυτός. Η ξέγνοιαστη ζωή σαν νέοι άνθρωποι που ήμασταν τότε , οι φιλικές σχέσεις, οι παρέες, τα γλέντια, τα τραγούδια , αλλά και οι θύμησες των πολύ αξιόλογων καθηγητών που είχαμε και που ήταν οι κορυφαίοι καθηγητές των Νομικών σχολών της Ελλάδας, ενδεικτικά: Αριστόβουλος Μάνεσης, Συνταγματικό Δίκαιο, Γιάννης Μανωλεδάκης, Ποινικό, ο Βουγιούκας, Ποινικό, ο Παμπούκης ,Εμπορικό, ο Βαβούσκος, Αστικό, αλλά και από το Πανεπιστήμιο Αθηνών πάρα πολλοί όπως: Ο Γεωργιάδης , ο Σταθόπουλος , ο Κουμάντος κ.α. χάραξαν στην μνήμη μας στιγμές και διδασκαλίες που μας έμειναν μετά σαν μπούσουλες στη ζωή μας. Όλα αυτά είναι καλές αναμνήσεις, δεν ξανάρχονται πια αυτά τα χρόνια , ήταν ωραία χρόνια και φυσικά επαγγελματικά μέχρι σήμερα εγώ προσωπικά και οι φίλοι μου ζήσαμε πάλι με παρέες ,με ταξίδια, με γλέντια και διατηρούμε ακατάλυτους δεσμούς μέχρι σήμερα.»
Όπως δηλώνει ο κος Μαυρίκας, αν κάτι τους άφησε αυτό το Πανεπιστήμιο, που είναι πρωτόγνωρο για άλλα Πανεπιστήμια και δεν συνέβη, είναι ότι τουλάχιστον τα πρώτα έτη του Πανεπιστημίου από το 1974 μέχρι το 1980 οι δεσμοί αυτών των φοιτητών διήρκεσαν – διαρκούν μέχρι σήμερα. “Από αυτή την άποψη οι ανθρώπινες στιγμές είναι εκείνες που έχουν μεγαλύτερη σημασία στη ζωή, δηλαδή: η φιλία, η συμπάθια, η αλληλοεκτίμηση. Η τελευταία συνάντηση συνέδεσε όλες αυτές τις καλές στιγμές εκείνης της εποχής, πριν 45 χρόνια.»
Σοφία Γεωργακοπούλου, Αθήνα
Ελένη Ευαγγελοπούλου, Πειραιάς
Ευρυδίκη Μουσουράκη, Χανιά
«Έρχομαι για πρώτη φορά. Είναι πολύ σημαντικό να βλέπεις τους παλιούς συμμαθητές. Τα συναισθήματα δεν περιγράφονται. Νιώθεις μια μεγάλη χαρά» δηλώνει η Ευρυδίκη Μουσουράκη που εισήχθη στην Νομική Σχολή το 1979 και αποφοίτησε το 1984.
«Με το να είμαστε λίγοι περάσαμε πολύ ωραία. Δεθήκαμε μαζί και οι αλλαγές οι πολιτικές συνέβαλαν κατά πάρα πολύ στο δέσιμο. Η πόλη τότε αναπτυσσόταν. Δεθήκαμε όλοι μαζί. Κάναμε πάρα πολλά μαζί. Γι αυτό και το δέσιμο διαρκεί και νιώθεις μια συγκίνηση και μια χαρά όταν αναγνωρίζεις πρόσωπα, έστω κι αν δεν είναι στο έτος μας.» δηλώνει η κα Μουσουράκη και σημειώνει πως από το 1976 έχει την εικόνα των συμφοιτητών της και προσπαθεί να συνδέσει τα πρόσωπα εκείνης της εποχής με τον σημερινό άνθρωπο που βλέπει μπροστά της και νιώθει μια συγκίνηση και μια χαρά, μια αγαλλίαση. «Εμείς λέμε: Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια.Αυτό Ισχύει.»
Φώτο:Στιγμιότυπα από την τελευταία συνάντηση των αποφοίτων ρεπορτάζ-κείμενο-φωτογραφίες: Μαρία Νικολάου