Οι ήχοι της κιθάρας και της φυσαρμόνικας του ξεπηδούν από το μικρό εργαστήριο επίπλων. Ο κος Γιώργος Βαρελάς βαδίζοντας σταθερά στην ένατη δεκαετία της ζωής του δεν αποχωρίζεται ποτέ την αγαπημένη του κιθάρα. «Υπήρξα κανταδόρος» λέει και χαμογέλα.
Στα χρόνια της νιότης εκείνος και η παρέα του, ερωτοχτυπημένοι νεαροί Κομοτηναίοι σεργιανούσανε στους δρόμους της πόλης, πηγαίνοντας από γειτονιά σε γειτονιά, για να κάνουν καντάδα στα κορίτσια τους. «Μας περίμεναν!» δηλώνει με βεβαιότητα ο γλυκύτατος ηλικιωμένος κανταδόρος και προσθέτει «πινελιές» μιας άλλης εποχής: «Με το που άκουγαν τις μουσικές και το τραγούδι έβγαιναν στο μπαλκόνι ή κοίταζαν πίσω από τα παραθυρόφυλλα το παλικάρι που τραγουδούσε τον έρωτά του».
Οι εποχές άλλαξαν. Από εκείνη την εποχή έμεινε μόνο η γλυκιά της ανάμνηση. Μια ανάμνηση που συντροφεύει ακόμη και σήμερα τον αμετανόητο κανταδόρο. «Τότε γνωρίζαμε να διασκεδάζουμε, σήμερα οι νέοι ξενυχτούν, πίνουν, φωτογραφίζονται με το κινητό τους, αλλά να διασκεδάζουν πραγματικά δεν γνωρίζουν.» δηλώνει και σπεύδει να παρουσιάσει ένα μικρό δείγμα του πλούσιου ρεπερτορίου του. Όλα τριγύρω αλλάζουνε, αλλά η αγάπη του για την κιθάρα, τη φυσαρμόνικα και την καντάδα ίδια μένει δεκαετίες τώρα…
Φώτο:Γιώργος Βαρελάς Φωτογράφος:Μαρία Νικολάου