Εκείνος από τη Θεσσαλονίκη. Εκείνη από την Λάρισα. Κι οι δυο μαζί ένωσαν τις ζωές τους και πήραν τους δρόμους, έτσι όπως έκαναν οι γονείς τους και οι γονείς αυτών. Ο Κωνσταντίνος και η Μαρίνα στα 23 και 22 αντιστοίχως γνωρίζονταν τα τελευταία πέντε χρόνια, «αγάπη» λένε κι οι δύο και χαμογελάνε.
Οι πρώτες μέρες του έγγαμου βίου κυλούν στους δρόμους. «Η ζωή είναι δύσκολη. Αναγκαζόμαστε λόγω της δουλειάς, πουλάμε καρέκλες και τραπέζια αυτό το διάστημα, να γυρίζουμε από τόπο σε τόπο.»
Τους συναντήσαμε να κάνουν μπάνιο στην άκρη του δρόμου. Δίπλα σε μια βρύση. Η Μαρίνα εκεί, σε μια πλαστική λεκάνη, πλένει και τα ρούχα της. «Συνηθισμένοι είμαστε, αλλά νιώθουμε και ντροπή που δεν μπορούμε να ζήσουμε κι εμείς, όπως όλοι οι άνθρωποι» δηλώνει ο νεαρός Κωνσταντίνος και προσθέτει ότι το μεροκάματο βγαίνει δύσκολα.
«Περπατάμε. Δεν είναι καλά τα χρόνια, τα λεφτά δεν βγαίνουν εύκολα.» δηλώνει η Μαρίνα που απλώνει την μπουγάδα της στο φράχτη ενός χωραφιού. «Αν είχαμε μια δουλειά, θα ζούσαμε κι εμείς καλύτερα» δηλώνει και προσθέτει «αγωνιζόμαστε να κάνουμε κάτι αλλά…» Η φράση της μένει μισό τελειωμένη. Ο νεαρός Κωνσταντίνος πιο σίγουρος μιλά για τα όνειρα του, ένα σπίτι, ένα μαγαζί, κάτι πιο σίγουρο. «Ό,τι δώσει ο Θεός» προσθέτει η Μαρίνα κι οι δυο μαζί, ο ένας δίπλα στον άλλον, είναι πιο σίγουροι για το μέλλον τους, παρά τις δυσκολίες.
Φώτο: Η Μαρίνα και ο Κωνσταντίνος Φωτογράφος:Μαρία Νικολάου