Ψιλόβροχο, κρύο, υγρασία, αλλά εκείνος εκεί, στην γνώριμη γωνιά του. Ο κος Χουσεϊν Μουσταφά δίπλα στην αναμμένη φουφού, έτοιμος να ψήσει τα κάστανά του.
«Ψάχνουμε τα παλιά χρόνια και δεν μπορούμε να τα βρούμε» δηλώνει κι εξηγεί βλέποντας να απορούμε «Τα παλιά χρόνια είχαμε δουλειά, τώρα δουλειά δεν βρίσκουμε» τα λόγια του δεν μοιάζουν με παράπονο, αλλά με διαπίστωση ενός ανθρώπου που έμαθε να αφουγκράζεται σωστά τους χτύπους της κοινωνίας γύρω του έχοντας τους δικούς του “δείκτες”.
Μαθημένος στα δύσκολα, κάνοντας «δουλειές του ποδαριού» συνήθως. Και το Χειμώνα; «Το Χειμώνα καστανάς» απαντά κι αποκαλύπτει πως σ’ αυτό το πόστο είναι βοηθός, “κάθε φορά που χρειάζεται αναλαμβάνω εγώ το ψήσιμο” δηλώνει έχοντας μια λάμψη στο βλέμμα κι ένα χαμόγελο στα χείλη του. Χαμόγελο που σβήνει κάθε φορά που η κουβέντα επιστρέφει στα οικονομικά. “Όμως ο κόσμος δεν έχει λεφτά, οπότε αρκετά συχνά τρώω τα κάστανα μόνος μου» λέει χαριτολογώντας και γελά.
Όταν είναι καλές οι καιρικές συνθήκες ευχαριστιέται, όπως λέει, την κίνηση, τα πήγαινε έλα των πολιτών. «Περνά και η ώρα έτσι, πηγαίνεις και στο σπίτι ένα χαρτζιλίκι» σημειώνει μην κρύβοντας την λύπη του όταν δεν περνά ψυχή. «Καλά που σταθήκατε να σας πούμε δυο λόγια, αλλιώς πώς θα περάσει η ώρα;» αναρωτιέται. Μπορεί στο Σχολείο να μην συνέχισε, ωστόσο, ξέρει καλά να υπολογίζει έσοδα και έξοδα, με τον δικό του απλοϊκό τρόπο. «Αν δεν κινείται ο κόσμος, αν ο πολίτης δεν έχει χρήμα, τότε δεν αγοράζει ούτε κάστανα» παρατηρεί, κοιτά ένα γύρω κι επιστρέφει το βλέμμα του και την προσοχή του στην αναμμένη φουφού και στα κάστανα που πρέπει να γυρίσει προσέχοντας να ψηθούν καλά και από τις δύο πλευρές…
Φώτο: Χουσεϊν Μουσταφά ρεπορτάζ-κείμενο-φωτογραφία: Μαρία Νικολάου