Ακολουθήσαμε τους ήχους από το χτύπημα του σφυριού πάνω στην πέτρα και βρεθήκαμε κοντά του. Τον βρήκαμε σκυφτό πάνω από τους κυβόλιθους. Έστρωνε την άμμο, τοποθετούσε τον κυβόλιθο. Χτυπούσε με το σφυρί και συνέχιζε.
Μετανάστης από την Γεωργία. Από το 1993 στην Θράκη. Ήταν σιδηροδρομικός, είναι χτίστης. «Η ανάγκη βλέπεις» σχολιάζει και συνεχίζει να κρατά σφιχτά το σφυρί. «Από τα τρένα στο σφυρί και στο μυστρί» παρατηρούμε γελά και προσθέτει «Ό,τι δουλειά βρίσκεις, αυτή κάνεις.»
Τον ρωτάω για την νέα πατρίδα, την υποδοχή της Ελλάδας και την στάση των Ελλήνων. «Κάθε τόπος είναι δύσκολος. Για τους μετανάστες είναι ακόμη πιο δύσκολα τα πράγματα. Δύσκολα, αλλά η προσπάθεια τα κάνει όλα ευκολότερα. Όταν ήρθαμε ήταν καλά. Η Ελλάδα μπορούσε και στήριζε, τώρα η κρίση αγγίζει όλους, οπότε η βοήθεια μετρημένη» λέει και προσθέτει «Δόξα το Θεό δεν έχω παράπονο από τους ντόπιους. Μήπως και να κάνεις παράπονα θα σ’ ακούσει κανείς και θα γίνει τίποτα;» αναρωτιέται. Χωρίς να κρύβει την νοσταλγία του για τα χρόνια της Σοβιετικής Ένωσης, αλλά και τον προβληματισμό του για το δημιούργημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τον τρόπο που αυτή σήμερα λειτουργεί επιστρέφει στη δουλειά, «σβήνοντας» τις σκέψεις του με τους ήχους…
Φώτο: Δουλειά με τους κυβόλιθους ρεπορτάζ-κείμενο-φωτογραφία:Μαρία Νικολάου