Κάθε δύο με τρεις μέρες φτάνει στην κεντρική πλατεία της πόλης κρατώντας μια σακούλα γεμάτη με τρίμματα ψωμιού στα χέρια. Είναι η Ρωξάνη, μετανάστρια από το Βουκουρέστι της Ρουμανίας στην Κομοτηνή τα τελευταία οκτώ χρόνια. Τόσος είναι και ο χρόνος που ταΐζει τα περιστέρια. Όταν την βλέπουν, ένα μετά το άλλο, καταφθάνουν δίπλα της δεχόμενα με ευχαρίστηση την τροφή που τους εξασφαλίζει κι εκείνη χαμογελά με ικανοποίηση κι απολαμβάνει την συντροφιά τους.
«Από τότε που ήρθα εδώ το κάνω αυτό. Οκτώ χρόνια τώρα συνεχίζω να νιώθω χαρά.» Ό,τι περισσεύει από το δικό της τραπέζι το μαζεύει με επιμέλεια. «Δεν θέλω να πετάω το ψωμί. Ό,τι περισσεύει το δίνω στα περιστέρια. Το ίδιο και το φαγητό που μένει, με εκείνο ταΐζω τα σκυλιά. Οπότε, τίποτα δεν πάει χαμένο.»
Ρίχνει το ψωμάκι της και δεν φεύγει, αν δεν βεβαιωθεί ότι το έχουν φάει όλο. «Υπάρχουν κι άλλοι που τους ρίχνουν τροφή. Οκτώ χρόνια τώρα δεν μου είπε κανείς τίποτα, οπότε κι εγώ συνεχίζω» δηλώνει κι αμέσως πετούν γύρω τριγύρω, δίπλα της . «Όταν με βλέπουν, αν δεν υπάρχει κόσμος ή μικρά παιδιά που να τα κυνηγάνε, κατεβαίνουν όλα από τα δένδρα. Με γνωρίζουν. Στέκονται στα χέρια μου, κάποια πιο ανυπόμονα μπαίνουν και μέσα στη σακούλα» σημειώνει και γελά.
Στην πατρίδα της φρόντιζε το δικό της σκύλο. Εδώ, μετανάστρια, μακριά από το σπίτι της, φροντίζει αδέσποτα, μαθαίνει καλύτερα την Ελληνική γλώσσα κι εργάζεται σε ένα cafe. “Είναι καλύτερα εδώ. Στη Ρουμανία δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Εργάζεσαι από το πρωί μέχρι το βράδυ, αλλά δεν μπορείς να κάνεις τίποτα με τα 200 ευρώ που κερδίζεις» προσθέτει χωρίς να κρύβει την νοσταλγία της για την οικογένεια της, τους φίλους της. Όμως, όπως σπεύδει να σημειώσει, η αγάπη, το ενδιαφέρον και η φιλοξενία των ντόπιων, των Ελλήνων, την βοηθούν να ξεπεράσει κάθε εμπόδιο. «Εδώ σε βοηθάνε. Στη Ρουμανία δεν σου δίνουν ούτε ένα ευρώ. Εδώ είμαι καλά, δεν έχω παράπονο» προσθέτει κι επιστρέφει στα περιστέρια της, μέχρι να φαγωθεί και το τελευταίο ψίχουλο και να πετάξουν με ευγνωμοσύνη μακριά της.
Φώτο: Η κα Ρωξάνη ταΐζοντας τα περιστέρια ρεπορτάζ-κείμενο-φωτογραφία:Μαρία Νικολάου