Ηλικιωμένοι σήμερα, νέοι άλλοτε που έκαναν μικρά και μεγάλα ταξίδια έχοντας ωραίες αναμνήσεις να διηγηθούν. Από όλα τα μέσα που χρησιμοποίησαν στα ταξίδια τους πιο πολύ λάτρεψαν τα τρένα, όχι τυχαία όπως λένε «Έχεις το περιθώριο να κινηθείς, να κοιτάξεις από το παράθυρο, να απολαύσεις τη διαδρομή και σαφώς να πληρώσεις λιγότερα».
Μπορεί τα ταξίδια τους να λιγόστεψαν πια, αλλά η μη πραγματοποίηση δρομολογίων με τρένα μέχρι την πόλη της Κομοτηνής και τη γειτονική Αλεξανδρούπολη τους πικραίνει…
«Είναι σαν να έβγαλαν τη Θράκη από το χάρτη» λέει ο γεροντότερος της παρέας που πολύ πικραίνεται κάθε φορά που κάτι αρνητικό ανακοινώνεται για την περιοχή «τη Θράκη την έχουν εξαιρέσει τελείως» ξαναλέει κι αγανακτεί με ζωντάνια νέου.
Ο δεύτερος κύριος της παρέας επέλεγε πάντα το τρένο για να κατέβει στην Αθήνα, να δει τα παιδιά. Ξεκινούσε στις τέσσερις το απόγευμα και ξημέρωνε στις έξι στην Πρωτεύουσα. «Όσες ώρες κάνει το λεωφορείο, τόσες σχεδόν κάνει και το τρένο » δηλώνει και προσθέτει πως η Αλεξανδρούπολη έχει τοπικό δρομολόγιο, μέχρι τη Δράμα οι κάτοικοι έχουν τρένο κι εμείς από εδώ κινούμαστε με τα λεωφορεία για να πάμε μέχρι εκεί. «Θα θέλαμε να ξέρουμε γιατί γίνεται αυτό;» ρωτά και απορεί ταυτοχρόνως έχοντας ξεχάσει πια τα ταξίδια στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα.
Δεν παραλείπουν να σημειώσουν οι χθεσινοί ταξιδευτές πως πάντα οι αμαξοστοιχίες ερχόταν και έφευγαν γεμάτες με κόσμο. Άτομα όλων των ηλικιών, στρατιώτες, φοιτητές, εργαζόμενοι. Γι αυτό και η ζωντάνια του σταθμού της Κομοτηνής ήταν μοναδική. «Ιδιαίτερα τα χρόνια της κρίσης αποτελούσε οικονομική λύση» λένε ξανά ελπίζοντας πως κάτι θα γίνει. Μέχρι τότε, συνεχίζουν τα νοερά ταξίδια με το τρένο…
.