«Την παράτησαν στον Ίμερο (οικισμός της Ροδόπης) με τα μωρά της, την βρήκε μια κυρία, την έφερε και την άφησε σε ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι και μια μέρα κατεβαίνοντας να αφήσω τα σκουπίδια την συνάντησα. Ήταν ένα μίζερο φοβικό πλασματάκι στην άκρη του δρόμου. Της έδωσα φαγητό και μετά από 15 μέρες μου κουβάλησε ένα- ένα τα μωρά της.» Αυτή ήταν η σύντομη ιστορία της Κλαίρης. Η Κομοτηναία φιλόζωη (“φιλόζωη στην πράξη κι όχι στον καναπέ ή στο facebook” όπως εύστοχα σημείωσε ) έχει και μια ιστορία για κάθε ένα από τα εννέα τετράποδα πλασματάκια (επτά γατιά και δύο σκυλιά) που φιλοξενεί σπίτι της, αλλά και για τα εκατοντάδες άλλα (χωρίς υπερβολή) που έχει βοηθήσει, έχει περιθάλψει, έχει ταΐσει…
Το κόστος του φαγητού και τα καύσιμα για τις μετακινήσεις τα επωμίζεται εκείνη. Χάρη στην Ξανθούλα Ζχαοπούλου, την «εξαιρετική» όπως λέει κτηνίατρο του κυνοκομείου- που ελπίζει κι εύχεται να παραμείνει και την επόμενη χρονιά – μπορεί και προσφέρει ιατρική βοήθεια όπου χρειάζεται. «Κάνει απίστευτη δουλειά κι έχουμε σώσει πολλά ζώα μαζί. Είναι σημαντικό να έχεις ένα σωστό γιατρό στο κυνοκομείο.» λέει χαρακτηριστικά.
Όσον αφορά τέλος στο πώς η ίδια νιώθει; «Δεν ξεπληρώνεται το συναίσθημα. Είναι μια αγαλλίαση. Ένα «φτερούγισμα» ψυχής που σου γεμίζει την καρδιά. Πολλές φορές όταν βλέπω ζώα ξεψυχισμένα χωρίς να είμαι εκεί την ώρα που πρέπει νιώθω συντετριμμένη.» δηλώνει και καταλήγει λέγοντας: «Η αγάπη δεν δημιουργεί απλά κέλυφος προστασίας, δίνει τη δύναμη στο ζωντανό να συνεχίσει και να αντεπεξέλθει στις δυσκολίες, καθώς γνωρίζει ότι κάποιος θα έρθει να το βοηθήσει.» μην παραλείποντας τέλος να επισημάνει πόσο σημαντικό είναι οι υιοθεσίες να συνεχιστούν.
Φώτο: Οι τετράποδοι φίλοι της ρεπορτάζ-κείμενο-φωτογραφίες:Μαρία Νικολάου