« Η δουλειά μας είναι κουραστική και γίνεται ακόμη πιο κουραστική λόγω των προβλημάτων» μας είπε κι όταν σιγουρεύτηκε ότι το κοπάδι της δεν θα απομακρυνθεί στάθηκε να μας πει δυο λόγια: «Τα προϊόντα μας τα πουλάμε φθηνά. Δεν υπάρχουν βιομηχανίες να πάμε το γάλα. Εγώ συγκεκριμένα δεν μπόρεσα να το δώσω πουθενά , έχω παρακαλέσει πολλές γαλακτοβιομηχανίες, αλλά δεν το παίρνουν λόγω κρίσης. Είναι μεγάλη η προσφορά και χαμηλή η ζήτηση.»
Την ρωτάμε τι το κάνει το γάλα; Και μας κοιτά για λίγο σιωπηλή με παράπονο. « Ταΐζω τα κατσικάκια, έκανα τυρί, δεν μπορώ να βρω κάποιον να το αγοράσει , οπότε το πετάω. Αρμέγω κανονικά και το πετάω. Βγάζω 40-50 κιλά την ημέρα και το πετάω, το χύνω. Τι να το κάνω; Αφού δεν υπάρχει ενδιαφέρον. Οι γαλακτοβιομηχανίες λένε: «δεν υπάρχουν παγολεκάνες», «δεν χρειαζόμαστε γάλα» και άλλα τέτοια. Τι να κάνω παραπάνω; Δεν είμαι και η μοναδική που αντιμετωπίζει το πρόβλημα, περίπου οι μισοί κτηνοτρόφοι δεν μπορούν να δώσουν το γάλα τους.»
Ένα άλλο παράπονο της κτηνοτρόφου είναι ότι αυτοί οι οποίοι δεν μπορούν να πουλήσουν το γάλα τους δεν δικαιούνται και καμία οικονομική ενίσχυση σε αντίθεση με τους συναδέλφους τους που παραδίδουν γάλα κανονικά. «Παίρνουν ενίσχυση αυτοί που δίνουν γάλα. Εμείς γιατί να μην πάρουμε; Δεν θα έπρεπε να παίρνουμε κάποια αποζημίωση; Γιατί γίνεται αυτή η εξαίρεση; Δεν είναι αδικία; Δεν κάνουμε την ίδια δουλειά; Δεν νιώθουμε την ίδια κούραση; Δεν κάνουμε τα ίδια έξοδα;» αναρωτιέται και στηρίζεται στο ξύλο που κρατά στα χέρια της. Η κούραση εμφανής και οι δυσκολίες του επαγγέλματος έχουν αφήσει τα σημάδια τους στο πρόσωπό της.
Φώτο: Η Μαρία Χαϊνη με το κοπάδι της ρεπορτάζ-κείμενο-φωτογραφία: Μαρία Νικολάου