Σπουδάζει στην Αρτα, στο Τμήμα Μουσικολογίας του Πανεπιστημίου των Ιωαννίνων και δηλώνει πολύ χαρούμενος που βρίσκεται εκεί. «Έχω την ευκαιρία να σπουδάζω με την καθοδήγηση ορισμένων πολύ σεβαστών κι αξιόλογων καθηγητών, οι οποίοι σίγουρα με έχουν βοηθήσει και δεν θα μπορούσα να αγνοήσω τι έχω μάθει από αυτούς» δηλώνει αποκαλύπτοντας πως η δεξιότητα που έχει επιλέξει είναι η ποντιακή λύρα γιατί είναι και το πρώτο του όργανο. Αυτό δεν σημαίνει ότι σταμάτησε να ασχολείται και με τα υπόλοιπα μουσικά όργανα, καθώς, όπως λέει, του αρέσει να υπάρχει μια ρευστότητα, όχι μια αδράνεια.
Ρωτάμε τον νεαρό δημιουργό τι σημαίνει γι εκείνον η μουσική, πώς νιώθει όταν δημιουργεί για να απαντήσει λέγοντας πώς πάντα αναρωτιόταν πως μπορεί να αντιληφθεί ο καθένας τη μουσική; «Σίγουρα δεν έχει ένα πολύ τοποθετημένο κι ακριβές νόημα. Αν ρωτήσεις εκατό ανθρώπους: «Τι είναι η μουσική;» Σίγουρα θα πάρεις απαντήσεις διαφορετικές μεταξύ τους. Για μένα η μουσική είναι ένας τρόπος έκφρασης. ¨Όταν συνθέτω εγώ μουσική προσπαθώ να κοιτάω ένα βήμα παραπάνω , πέρα από την βασική αρμονία και τα στοιχεία αρμονίας. Μ΄αρέσει να το βλέπω σαν μια σύνθεση ορισμένων ήχων τα οποία με την αλληλεπίδραση τους μπορούν να μας τοποθετήσουν σε ένα ηχοτοπίο, κάτι διαφορετικό από την άποψη ότι ο πρωταρχικός μου στόχος δεν ήταν απαραίτητα ότι θα δημιουργήσω μια μελωδία την οποία θα δείξω στον ακροατή και μπορεί να του αρέσει, αλλά το να φτιάξω μια μελωδία, το να φτιάξω ένα τοπίο το οποίο θα βάλει τον ακροατή στο κέντρο της σύνθεσης που έχω ετοιμάσει και παρουσιάζω.»
Όσον αφορά στα σχέδια του όπως μας είπε ο Κομοτηναίος δημιουργός θα ήθελε να ασχοληθεί πάρα πολύ με τη μουσική για θέατρο, όπως κάνει τώρα και πιθανότατα στο μέλλον και με τον κινηματογράφο, που, όπως σημείωσε, είναι μεγάλη του αγάπη. «Γενικότερα μου αρέσει πάρα πολύ να μελετάω πώς μπορεί να γραφτεί μια μουσική η οποία πρόκειται να προβληθεί, πώς μπορεί να γραφτεί κάτι που δεν θα το ακούσει ο ακροατής ενεργητικά, αλλά παθητικά. Στον Κινηματογράφο δεν αντιλαμβανόμαστε ότι ακούμε μουσική, κι όμως μας επηρεάζει αυτή η μουσική πέρα από το συναισθηματικό κομμάτι σε ένα ψυχολογικό επίπεδο. Πιστεύω ότι είναι πολύ προσεκτικά γραμμένη και ο τρόπος που οι συνθέτες μουσικής κινηματογράφου συνθέτουν είναι κάτι διαφορετικό από αυτό που έχουμε συνηθίσει να ακούμε ενεργητικά είτε ακούγοντας κλασσική μουσική είτε ο,τιδήποτε άλλο».
Στις 31 Ιουλίου ο Γιώργος Κελεσίδης με έναν καλό του φίλο, τον Θεοδόση Αμπατζιάνη θα παίξουν μαζί στην παραλία Μέσης. Με λύρα, κιθάρα και ταμπουρά θα βρεθεί κοντά σε έναν άνθρωπο που όπως λέει, τον έχει στην καρδιά του…
Κλείσαμε την κουβέντα μας με μια ακόμη δική του «ιδέα», που έγινε μουσική…Ένα τελετουργικό κομμάτι, που δημιουργεί μια ατμόσφαιρα, το ονομάζει: «Το κάλεσμα του κενού», δάνειο ο τίτλος, μιας φράσης των Γάλλων, με την οποία εκφράζουν πιο μελαγχολικές σκέψεις και ιδέες. Μια σύνθεση του Γιώργου Κελεσίδη για θέατρο, ένα ακόμη δείγμα του πλούσιου ταλέντου του.
Φώτο: Ο Γιώργος Κελεσίδης στο στούντιο της ΕΡΤ Κομοτηνής ρεπορτάζ-κείμενο-φωτογραφία:Μαρία Νικολάου