Με σύμβαση αορίστου χρόνου εργάζονται ως Τραπεζοκόμοι τους τελευταίους δεκαπέντε μήνες στο Σισμανόγλειο Νοσοκομείο Κομοτηνής. Άλλοτε από τις επτά και μισή το πρωί κι άλλοτε το απόγευμα σερβίρουν πρωινό, μεσημεριανό ή απογευματινό στους αρρώστους αποτελώντας και για εκείνους ένα ευχάριστο διάλειμμα στη ρουτίνα της νοσηλείας τους.
«Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή δεν μου άρεσε πολλή αυτή η δουλειά» δηλώνει η Σοφία Κατικαρίδου και σπεύδει να σημειώσει ότι τώρα πια την έχει συνηθίσει. «Έχουμε και κάποιους ασθενείς που έρχονται συχνά, οπότε τους ξέρουμε και τους νιώθουμε πιο κοντά μας» σημειώνει ικανοποιημένη που όλοι βλέπουν με μεγαλύτερη συμπάθεια το επάγγελμα των τραπεζοκόμων έναντι των υπολοίπων που συναντούν σε ένα νοσοκομείο. Μόνο που τον τελευταίο καιρό έρχονται ακόμη κι εκείνες αντιμέτωπες με την γκρίνια των ασθενών. Συνήθως λένε «Αααα πάλι σούπα!» ή « Πάλι μακαρόνια;»” “Το Νοσοκομείο δεν μπορεί να προσφέρει πάρα πολλά, οπότε τρώνε σχεδόν το ίδιο μακαρόνια, κοτόπουλο, κοτόσουπα, μπιφτέκι με πουρέ” δηλώνει και η συνάδελφος της, η Αϊσε Γκιούλ Φεϊμιν προσθέτει «είναι συγκεκριμένα τα φαγητά μας και γι αυτό γκρινιάζουν». Η ίδια, όπως λέει, κάνει τη δουλειά της με κέφι. «Μ’ αρέσει που χαμογελούν όταν τους πηγαίνω το φαγητό, αυτό αποτελεί μεγάλη ανταμοιβή για μένα».
Τις συναντήσαμε λίγο πριν σερβίρουν το απογευματινό στους ασθενείς, στις πέντε και μισή θα σέρβιραν κοφτό μακαρονάκι. Σε ένα μικρό διάλειμμα από τη δουλειά είχαν την ευκαιρία να μιλήσουν και για τις σκέψεις εκείνες που κάνουν μόνες ή με τους δικούς τους ανθρώπους. Θα φεύγατε από την Ελλάδα, όπως έκαναν πολλοί συνομήλικοι σας; Τις ρωτάμε «Σκέφτομαι να μείνω, δεν θέλω να φύγω. Αν μείνω χωρίς δουλειά για αρκετό χρονικό διάστημα, θα ψάξω σίγουρα για κάτι καλύτερο» δηλώνει η Αϊσε Γκιούλ Φεϊμιν και η Σοφία Κατικαρίδου προσθέτει «Έχω ταξιδέψει σε πολλές χώρες, αλλά σαν την Ελλάδα, δεν έχει.»
Φώτο: Αϊσε Γκιούλ Φεϊμιν και Σοφία Κατικαρίδου Φωτογράφος: Μαρία Νικολάου