Συναντήθηκα μαζί του για τελευταία φορά το Καλοκαίρι. Συμφωνήσαμε να τα πούμε γρήγορα ξανά, γιατί όπως μου είπε, “έχω πολλά ακόμη να σου πω”. Ωστόσο, το δεύτερο κύμα της πανδημίας ακύρωσε τα σχέδια μας. Ο Ιωάννης Κοσμίδης, γεννημένος στις 29 Ιουλίου 1929, 91 ετών αποχαιρέτησε το άσπρο – μαύρο – έγχρωμο αυτού του κόσμου αναζητώντας “προβολές” σε έναν άλλο «Cinema».
Για τον Κινηματογράφο μιλήσαμε στην τελευταία εκείνη συνάντηση. «Ασχολήθηκα πολύ με την Τέχνη και τον Κινηματογράφο», μου είπε και καθίσαμε στη δροσιά του Δημόκριτου, στο αγαπημένο του στέκι. Εκεί τον έβρισκα κάθε φορά που χρειαζόμουν κάποια πληροφορία για την παλιά Κομοτηνή, για τη διασκέδαση σε εκείνα τα αλλιώτικα χρόνια της νιότης του ή για την μεγάλη του αγάπη, τον Κινηματογράφο και τα Cinema της Κομοτηνής, που υπηρέτησε και γνώριζε καλά όσο λίγοι.
«Από την Κατοχή ακόμη καθώς ο θείος μου είχε τρεις Κινηματογράφους στη Θεσσαλονίκη. Ασχολήθηκα με τη ζωγραφική και τη μουσική από τα 10 μου χρόνια», μου είπε στην τελευταία μας συνάντηση. Τραγούδησε Αττίκ και Γούναρη, γέλασε μεταφέροντας αστείες ατάκες ταινιών, μίλησε με αγάπη για την σύντροφό του και με καμάρι για τις δυο του κόρες, την Εκτελεστική Γραμματέα της Περιφέρειας αν. Μ.Θ., Ζωή Κοσμίδου και την προϊσταμένη της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Νομού Ροδόπης, Μαίρη Κοσμίδου.
«Το 1939 μπήκα στην Φιλαρμονική της Εργατικής Εστίας, είχε ιδρυθεί το 1937. Ήταν στην αποθήκη του «Καλδιριμτζή» από πάνω ήταν και το Ταχυδρομείο τότε… Το 1956 το «Αττικόν» άλλαξε όψη και ονομασία». Αυτός ήταν ο Γιάννης Κοσμίδης, ένας ευγενικός Κομοτηναίος, λάτρης του πολιτισμού, που « κουβαλούσε» την πόλη μέσα του… Και ποιος ξέρει, ίσως, και πάλι να περνά από εδώ, από την οδό Βενιζέλου της νιότης του, τότε που παρέες αγοριών και κοριτσιών έκαναν την βόλτα τους ανταλλάσσοντας βλέμματα, τραγούδια και πειράγματα, μετρώντας τα πρώτα χτυποκάρδια. “Εεε τι εποχές”, έλεγε και έβγαζε πάντα έναν αναστεναγμό, σαν γλυκιά αναπόληση.