Κάθονται σε ένα από τα παγκάκια της κεντρικής πλατείας και συζητούν. Χαμογελούν συχνά, παρατηρούν τον κόσμο γύρω και ρίχνουν και οι δύο ματιές στο ρολόι. Σε λίγη ώρα το λεωφορείο που τις μεταφέρει στο χωριό τους αναχωρεί κι εκείνες δεν θα πρέπει να το χάσουν. Είναι η Γιουλάλ και η Εντάμ…
H Γιουλάλ είναι από τη Φωλιά, μαθήτρια στο 2ο Γενικό Λύκειο Κομοτηνής. «Καλή μαθήτρια;» τη ρωτάμε, «μέτρια» απαντά και χαμογελά. Τι σε ενδιαφέρει να κάνεις στη ζωή σου; ρωτάμε ξανά «Θέλω να γίνω γιατρός» δηλώνει και σπεύδει να σημειώσει ότι αυτό είναι το όνειρό της. Η ανεργία των γονιών της την προβληματίζει ευχόμενη γρήγορα να αλλάξει κάτι προς το καλύτερο.
Δίπλα της η Εντάμ, μαθήτρια στο 4ο Γυμνάσιο Κομοτηνής. Η Φυσική, η Ιστορία και η Χημεία τη δυσκολεύουν περισσότερο. Σε αντίθεση με τα Μαθηματικά, τα Γερμανικά, τα Αγγλικά και τα Αρχαία που της αρέσουν. Ο πατέρας της εργάζεται σε συνεργείο κι εκείνη βλέποντας τις δυσκολίες δηλώνει πως θέλει να εργαστεί κάνοντας ένα επάγγελμα που θα το αγαπά «δεν έχω βρει ακόμη τι» παραδέχεται χαμογελώντας.
Και οι δύο μαζί ξεκινούν από το σπίτι στις επτά το πρωί κι επιστρέφουν στις τρεις το απόγευμα. «Πολλές ώρες μακριά από το σπίτι» λένε και οι δύο. Φωλιά- Κομοτηνή- Φωλιά, ένα δρομολόγιο που γίνεται καθημερινά από τις δύο μαθήτριες και τους συμμαθητές τους με την ελπίδα ότι η προσπάθεια τους και η προσπάθεια των γονειών τους θα φέρουν ένα καλύτερο μέλλον και για τις δυο. «Μακάρι» λένε σχεδόν μαζί και βιαστικά –βιαστικά σπεύδουν προς τη στάση των αστικών.
Φώτο:Οι δύο μαθήτριες Φωτογράφος:Μαρία Νικολάου