Η Νικολέτα Δασκαλογιάννη, εργάζεται στο τηλεφωνικό κέντρο του Νοσοκομείου Κομοτηνής. Άτομο με Αναπηρία, αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα τετραπληγίας, παράλληλα με τη δουλειά της σπουδάζει στο Δ.Π.Θ. κι αυτό το καλοκαίρι περιμένει πως και πως τις διακοπές της για λίγες ανάσες ξεκούρασης και διαφυγής. Ήδη μια μικρή “γεύση απόδρασης” πήρε επισκεπτόμενη το Μάιο, με τη συνοδό της, τα Χανιά.
Ένα άτομο με αναπηρία, όπως λέει, πρέπει πρώτα να συνεννοηθεί αν πρόκειται να χρησιμοποιήσει ειδικό λεωφορείο. Αλλιώς, για το κανονικό λεωφορείο, χρειάζεται οπωσδήποτε άτομα να το ανεβάσουν και να το κατεβάσουν. «Τα αεροπορικά ταξίδια είναι πιο εύκολα. Τα αναλαμβάνουν όλα οι υπεύθυνοι του αεροδρομίου. Δεν αφήνουν τίποτα να κάνει ούτε ο συνοδός, ούτε το ΆμεΑ.» Το μεγάλο παράπονο, όπως λέει, είναι ότι ενώ το παλιό τρένο εξυπηρετούσε ΆμεΕΑ, τώρα, με τα έργα που γίνονται στις γραμμές, πρέπει κάποιος να χρησιμοποιήσει το λεωφορείο του ΟΣΕ από την Κομοτηνή μέχρι τη Δράμα, κάτι που κάνει την επιλογή του τρένου, απλησίαστη.
Όσον αφορά στα ξενοδοχεία και εκεί οι δυσκολίες δεν λείπουν. « Για παράδειγμα τα Ξενοδοχεία στην παλιά πόλη των Χανίων δεν έχουν ασανσέρ, είναι όλα διατηρητέα και απαραίτητη είναι η χρήση σκάλας. Αν ψάξει κανείς στην καινούργια πόλη βρίσκει στούντιο και δωμάτια.» Συμπέρασμα, οι διακοπές για τα ΑμεΕΑ είναι πραγματικότητα κι όχι όνειρο θερινής νυχτός. Γίνονται χωρίς ιδιαίτερες σκοτούρες, αλλά πάντα με μικροπροβλήματα όπως λέει η κα Δασκαλογιάννη προτρέποντας όλα τα άτομα που αντιμετωπίζουν προβλήματα αναπηρίας «Να επιχειρούν, να ταξιδεύουν, να γνωρίζουν καινούργιους τόπους και καινούργιους προορισμούς, ακόμη και στο εξωτερικό, όπως ένα υγιές, αρτιμελές άτομο.»
Φώτο:Νικολέτα Δασκαλογιάννη Φωτογράφος:Μαρία Νικολάου