«Μέχρι το Μάρτιο», όπως λέει η κα Κρυσταλλία Τσακίρη, εργαζόμενη στο κυλικείο του 1ου ΚΑΠΗ Κομοτηνής, «πήγαιναν όλα πολύ καλά. Το ΚΑΠΗ ήταν «ανθισμένο», τώρα το ΚΑΠΗ είναι «νεκρό». Από τις 13 Μαρτίου, που παραμένει κλειστό, δεν έχει να πατήσει άνθρωπος.» Μόλις είχε αφήσει την αίθουσα αναψυχής του ΚΑΠΗ πίσω της. Όλες αυτές τις μέρες περνά από το χώρο όπου εργάζεται πολλά χρόνια τώρα, τον φροντίζει με την ελπίδα ότι οι ηλικιωμένοι πελάτες της θα επιστρέψουν.
«Δεν πήραμε από πουθενά ούτε ένα ευρώ. Τα έξοδα μας τρέχουν, οι υποχρεώσεις επίσης, οι οφειλές στο ΤΕΒΕ έρχονται και μαζί όλοι οι άλλοι λογαριασμοί. Είναι πλέον θέμα επιβίωσης για εμάς η επαναλειτουργία του ΚΑΠΗ.» μας είπε δηλώνοντας πως είναι ντροπή μετά από τόσο καιρό εργασίας να είναι αναγκασμένη να δέχεται βοήθεια οικονομική από τα παιδιά της.
Όπως η ίδια υποστηρίζει η απαγόρευση της λειτουργίας των ΚΑΠΗ δεν έχει νόημα καθώς οι παππούδες, αφού δεν μπορούν να πάνε πια στα ΚΑΠΗ, συχνάζουν σε καφενεία, στις πλατείες, στους δρόμους, στα παγκάκια των πεζόδρομων. «Στο ΚΑΠΗ γινόταν εξονυχιστική καθαριότητα. Είχαν το καφεδάκι τους, το νεράκι τους, την κοινωνική λειτουργό, έλεγαν τα προβλήματά τους. Τώρα γυρίζουν έρημοι μέσα στο δρόμο και χωρίς καμία προφύλαξη.» δηλώνει η έμπειρη εργαζόμενη.
Όπως προσθέτει η κα Τσακίρη το ΚΑΠΗ είναι η μόνη υπηρεσία που δεν άνοιξε. «Ένα άτομο εξήντα ετών, καθώς από τα 59 έτη τους μπορούν να γραφτούν στο ΚΑΠΗ, γιατί να μην μπορεί να έρθει; Από την στιγμή που βγαίνουν έξω και πάνε στα καφενεία, στους δρόμους, στις πλατείες, γιατί να μην μπορούν να πάνε στα ΚΑΠΗ; Τα γυμναστήρια δουλεύουν, γιατί να μην μπορούν να δουλέψουν και τα ΚΑΠΗ; Ας το δούνε λίγο διαφορετικά, ας χρησιμοποιήσουν μάσκες, ας κρατήσουν τις αποστάσεις, ας αλλάξουν ακόμη και τις ώρες λειτουργίας, τρεις το πρωί και τρεις το απόγευμα. Τουλάχιστον έτσι θα βγαίνει ένα μικρό μεροκάματο, θα μπορούμε να πληρώνουμε την ασφάλεια μας.» καταλήγει η κα Τσακίρη ρίχνοντας μια ακόμη ματιά γεμάτη αγάπη κι έγνοια στο χώρο που αφήνει πίσω της με την ευχή να το δει γρήγορα ανοιχτό.
Φώτο: Η κα Κρυσταλλία Τσακίρη Ρεπορτάζ-κείμενο-φωτογραφία: Μαρία Νικολάου