Τέσσερα χρόνια κρατά το τιμόνι του αστικού λεωφορείου ο Νίκος Τοντινίδης. «Προέκυψε τυχαία, δεν ήταν κάτι προγραμματισμένο» δηλώνει και σημειώνει ότι «έτυχε, είχα το δίπλωμα οδήγησης και είπα “γιατί όχι;”. Στην σημερινή εποχή θα πρέπει να έχεις πολλά επαγγελματικά εφόδια για να βρεις μια δουλειά, είναι δύσκολα.»
Καθημερινά πηγαίνει σε δρομολόγια προς τα χωριά της περιοχής και το Πανεπιστήμιο. «Στην αρχή δεν ήταν εύκολα. Μέχρι να μάθεις, όλα φαντάζουν δύσκολα» δηλώνει και σημειώνει για τις «ιδιαιτερότητες» της δουλειάς: «καθημερινά ακούω τα παράπονα και τις ανησυχίες του κόσμου. Μιλούν για την καθημερινότητά τους, την πολιτική, λένε πολλά. Θυμούνται παλιές ιστορίες. Εκμυστηρεύονται πώς ζουν σήμερα.»
Η αρχή έγινε χωρίς να υπάρχει κάποια ιδιαίτερη επιθυμία, ωστόσο, ουδέν μονιμότερο του προσωρινού κι αυτό ο Νίκος φαίνεται πως το γνωρίζει καλά. «Έτσι όπως είναι τα πράγματα και μετά από 10-15 χρόνια εδώ με βλέπω». Και τα όνειρά σου; τον ρωτάμε, χαμογελά κι απαντά «το όνειρό μου ήταν να ασχοληθώ με τον αθλητισμό. Τώρα το σταματάμε αυτό το όνειρο και πιάνουμε πάλι το τιμόνι ». Πριν αναχωρήσει για το επόμενο δρομολόγιο εύχεται σε όλους να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα και παράλληλα να είναι «οπλισμένοι» με υπομονή. «Ό,τι δουλειά κι αν κάνεις αυτή χρειάζεται.Υπομονή και βλέπουμε».
Φώτο:Ο Νίκος Τοντινίδης στο τιμόνι του λεωφορείου Φωτογράφος: Μαρία Νικολάου