«Ήταν μια πάρα πολύ δύσκολη και υπεύθυνη δουλειά σε δύσκολες συνθήκες»δηλώνει ο κος Δημήτρης Αδαμίδης για την εμπειρία της διοίκησης του Νοσοκομείου Αλεξανδρούπολης και προσθέτει «από την άλλη βάζεις κάποιους στόχους και κάποιες προτεραιότητες». Ο ίδιος έχοντας την ευθύνη της διοίκησης αλλά και την καθοδήγηση του Υπουργείου όπου κι από εκεί μπαίνουν οι στόχοι έμεινε στο τιμόνι για μεγάλο χρονικό διάστημα. Γι αυτή του την εμπειρία μίλησε στην ΕΡΤ Κομοτηνής από την Πρωτεύουσα της Θράκης όπου βρέθηκε.
«Αν κάποιος με ρωτήσει: «αν είμαι ικανοποιημένος;» θα πω είμαι αν και δεν πέτυχα όλους τους στόχους. Είκοσι βάζεις στο πλάνο δεκαπέντε πετυχαίνεις, αλλά άνοιξε ένας δρόμος. Ένας δρόμος που είναι δύσκολο να γυρίσει πίσω» δηλώνει και κρατά ως σημαντικότερη επιτυχία το χτύπημα της διαφθοράς. Όπως λέει ήταν ένα σημαντικό βήμα. «Είχαμε καταγγελίες για φακελάκια, εξαρθρώθηκε ολόκληρο κύκλωμα παράνομης συνταγογράφησης . Δεν καθάρισε το τοπίο, απλώς έγιναν κάποια βήματα και δόθηκε ένα μήνυμα.» αναφέρει ο κος Αδαμίδης και σημειώνει «Στάθηκε το Νοσοκομείο στα πόδια του χάρη πρώτα και κύρια στο προσωπικό, που ήταν πάντα στις επάλξεις όλες τις ημέρες του χρόνου σε συνθήκες έλλειψης προσωπικού. Αλλά τα πήγαμε όλοι μια χαρά.»
Τον ρωτάμε για την επιλογή του να εργαστεί στο Νοσοκομείο Διδυμότειχου. «Το βασικό πρόβλημα του Νοσοκομείου Διδυμότειχου είναι η έλλειψη προσωπικού. Ο Οργανισμός του Νοσοκομείου Διδυμότειχου στην Παιδιατρική που είναι η ειδικότητα μου έλεγε δύο παιδίατροι, δύο παιδίατροι σημαίνει 15 εφημερίες το μήνα, πρακτικώς αδύνατο , ανθρωπίνως υπεράνθρωπο, δεν γίνεται. Εγώ κατόρθωσα και τους έκανα τέσσερις στη διάρκεια της θητείας μου, δυστυχώς μέσα στο Δεκέμβριο οι δύο παραιτήθηκαν γιατί πήραν θέσεις σε άλλα νοσοκομεία, άλλες πόλεις. Έμειναν μόνο δύο, δημιουργήθηκε οξύ πρόβλημα και έπρεπε πάλι το Νοσοκομείο Διδυμότειχου να προστρέξει στη βοήθεια της Αλεξανδρούπολης και όπως έχουν κάνει στο παρελθόν και οι μαιευτήρες και οι ορθοπεδικοί και οι καρδιολόγοι, και οι παθολόγοι να βοηθήσουν και οι παιδίατροι δυστυχώς οι συνάδελφοί μου παιδίατροι έδειξαν έλλειψη προθυμίας να πάνε στο Διδυμότειχο λες και το Διδυμότειχο είναι καμία εξορία, καμία φυλακή και το λέω το δυστυχώς όχι σαν διοικητής αλλά σαν γιατρός. Ένα Νοσοκομείο είναι συμμαζεμένο. Μικρότερο μεν με τα προβλήματα του, σημαντικά ίσως, αλλά κάτι πρέπει να κάνεις.» δηλώνει και στο σημείο αυτό παίρνοντας μια ανάσα εκείνος βρίσκουμε την ευκαιρία να προσθέσουμε «με ανθρώπους γύρω τριγύρω» συμφωνεί κουνώντας το κεφάλι και σημειώνει «Δύο λύσεις υπάρχουν στη ζωή ή αιωνίως θα γκρινιάζεις, ποτέ τα πράγματα δεν θα είναι ιδανικά στη ζωή , ποτέ! Πάντα κάτι θα μας λείπει. Είναι μια καλή δικαιολογία για να μην κάνεις τίποτα. Η άλλη λύση είναι να σηκώνεις τα μανίκια και να λες: Θα προσπαθήσω από την μεριά μου να λύσω το πρόβλημα.» Με αυτό το σκεφτικό βρέθηκε όπως λέει στο Νοσοκομείο Διδυμότειχου παρασυρμένος από ένα παράδειγμα ενός καρδιολόγου που είχε προηγηθεί. «Είχε πει σε μια αντίστοιχη περίπτωση: «Δεν θα μείνει το Νοσοκομείο χωρίς καρδιολόγο», Έεε τότε δεν θα μείνει και χωρίς παιδίατρο είπα κι εγώ. Δεν θα μείνω για πάντα, το σπίτι μου και η οργανική μου θέση είναι στην Ξάνθη, όμως, μέχρι να δοθεί μια λύση από την 4η ΥΠΕ θα είμαι στο Διδυμότειχο.»
Φώτο: Δημήτρης Αδαμίδης ρεπορτάζ-κείμενο- φωτογραφία: Μαρία Νικολάου