Η κυρία Πόπη, στα 88 της χρόνια κάνει καθημερινά το ίδιο δρομολόγιο από το σπίτι της στο κέντρο της πόλης κι ύστερα ξανά πίσω. Με τη βοήθεια του μπαστουνιού στηρίζεται και παρατηρεί τους νέους. «Τα βράδια δεν μπορώ να κοιμηθώ, έρχονται όλα στο νου μου, γυρίζουν, ξαναγυρίζουν οι ίδιες σκέψεις: «Τι θα γίνουν οι νέοι άνθρωποι;»
Γιαγιά οκτώ εγγονιών η ίδια, ανησυχεί βλέποντας την γενικότερη κατάσταση στη χώρα. «Και οι άλλες γυναίκες της ηλικίας μου το ίδιο λένε: «Εμείς ας «φύγουμε», οι νέοι άνθρωποι, όμως, τι θα γίνουν;» Έζησε πολέμους και Κατοχή, φτώχεια κι αμέτρητες δυσκολίες, όμως, όπως λέει, ήταν χαρούμενη. Ακόμη και στα δύσκολα το γέλιο δεν έλειπε από τα χείλη των ανθρώπων τότε. «Με το ίδιο φουστάνι ήμασταν, αλλά δεν μας ένοιαζε καθόλου. Ενώ τώρα, ντουλάπες και παπουτσοθήκες γεμάτες και δεν είναι ευχαριστημένοι. Το χρήμα και η εξέλιξη χάλασε τον κόσμο και τώρα άντε να βρούνε ξανά το μέτρο. »
Βλέπει στην τηλεόραση τις εξελίξεις με το πρoπροσφυγικό κι ανησυχεί. Αγανακτεί με τις απαιτήσεις των Θεσμών κι αναρωτιέται πότε θα μπει ένα τέλος; «Οι ξένοι κοιτάζουν μόνο το συμφέρον τους και συνέχεια ζητούν, οι Έλληνες τι κάνουν; » Ενημερώνεται για τις εξελίξεις και παρατηρεί με λύπη τους «ικανούς και τους άξιους», όπως λέει, «να μην ασχολούνται με τα κοινά κι αυτό είναι πολύ ανησυχητικό».Κι όταν έρχεται η ώρα να συνεχίσει την βόλτα της, χαιρετά με ευγένεια κι απομακρύνεται με τις ίδιες σκέψεις να την συντροφεύουν.
Φώτο:Η κα Πόπη Φωτογράφος:Μαρία Νικολάου