Την συναντήσαμε να τρώει στην κεντρική πλατεία Κομοτηνής. Ένα μικρό ταπεράκι με πλιγούρι, λίγη σαλάτα λάχανο, μια φέτα ψωμί και ξερά φασόλια. Ήταν το μεσημεριανό της, λίγο μετά τη δουλειά, λίγο πριν το μάθημα. Η Νεσιφέ από τις Σάπες κάνει την πρακτική της στο Σισμανόγλειο Νοσοκομείο Κομοτηνής και μετά σπουδάζει στο ΙΕΚ του ΟΑΕΔ στην ειδικότητα Τεχνικών Φαρμάκων. «Είμαι ανύπαντρη και άνεργη» δηλώνει και στέκεται στο πρόβλημα της ανεργίας. «Έκανα ένα σεμινάριο πέντε μηνών μόνο κι ύστερα δεν βρήκα πουθενά δουλειά. Αν δείτε το γεύμα μου, θα καταλάβετε ότι τα λεφτά δεν περισσεύουν» λέει σημειώνοντας ότι η ζωή είναι δύσκολη, για έναν άνεργο, όμως, είναι δύο φορές πιο δύσκολη για μια γυναίκα, μουσουλμάνα άνεργη.
Το καθημερινό της πρόγραμμα ξεκινά νωρίς το πρωί, στις επτά παίρνει το λεωφορείο για Κομοτηνή, στις οκτώ βρίσκεται στη δουλειά-πρακτική στο Νοσοκομείο, μέχρις τις δύο και μισή κι αμέσως μετά στην άλλη άκρη της πόλης και μάθημα-κατάρτισης στα θρανία του ΙΕΚ, στον ΟΑΕΔ Κομοτηνής. Έξι και μισή τελειώνει με το μάθημα, παίρνει το λεωφορείο και επιστρέφει στο χωριό της, στις οκτώ το βράδυ. «Όλη μέρα στο δρόμο με την ελπίδα ότι θα βρούμε δουλειά» δηλώνει σημειώνοντας ότι είναι δύσκολη η ζωή της γυναίκας «πρέπει να βγει κι έξω κι αυτό το «έξω» είναι δύσκολη υπόθεση.» Θέλει να εργαστεί για να έχει, όπως λέει, μια καλύτερη ζωή.
Η ζωή της μουσουλμάνας είναι πιο δύσκολη; την ρωτάμε «πιο δύσκολη» παραδέχεται με ειλικρίνεια και προσθέτει, «υπάρχουν πολλοί περιορισμοί, απαγορεύσεις, πολλές γυναίκες ακόμη δεν έχουν την ελευθερία τους. Τα «μη» του άνδρα είναι πολλά» δηλώνει. Με το όνειρο ότι θα καταφέρει να βρει μια δουλειά μαζεύει τα μικρά της τάπερ, σημάδι ότι το μεσημεριανό διάλειμμα για φαγητό τελείωσε, και παίρνει το δρόμο για τα θρανία έχοντας ακόμη αγώνα μπροστά της. «Τι όνειρα να κάνουμε αυτή την εποχή;» αναρωτιέται και η φωνή της σβήνει λέγοντας «μόνοι μας προσπαθούμε να επιβιώσουμε»…
Φώτο: Κομοτηνή-πλατεία Φωτογράφος: Μαρία Νικολάου