Σηκώνει το κεφάλι πού και πού και κοιτά τα σύννεφα. Στέκει για λίγο έτσι και ονειροπολεί. Όταν εμφανίζονται περαστικοί, σκύβει γρήγορα στο άνοιγμα του κάδου σαν να ντρέπεται. Είναι 24 χρονών και είναι ρακοσυλλέκτης. Γυρίζει στους δρόμους της Κομοτηνής με ένα ποδήλατο και αναζητά στον «πλούτο» των κάδων την κάλυψη των βασικών του αναγκών. Όχι πολλά, ίσα-ίσα, όπως λέει, ένα μικρό χαρτζιλίκι για τα προσωπικά του έξοδα.
«Ψάχνω για δουλειά, αλλά δεν βρίσκω, οπότε αναγκάζομαι να γυρεύω στους κάδους αντικείμενα που μπορούν να πουληθούν» δηλώνει στην ΕΡΑ Κομοτηνής ο Αχμέτ και σπεύδει να σημειώσει «δεν θέλω την αδικία, δεν έκλεψα ποτέ, είμαι πλούσιος όταν έχω ένα καρβέλι ψωμί και μπορώ να το μοιραστώ με τους ανθρώπους μου.»
Η ζωή στην Κομοτηνή είναι ήσυχη και όπως λέει ο Αχμέτ, ο ίδιος δεν έκανε ταξίδια μακρινά, μόνο την στρατιωτική του θητεία στην Θήβα.Έτσι, δεν είχε τη δυνατότητα να γνωρίσει άλλους τόπους. Για όλα του τα όνειρα χρησιμοποιεί ως “σκηνικό” την Κομοτηνή.
«Είμαι νέος και θέλω να ζήσω, το κορίτσι μου με περιμένει να βρω μια δουλειά και να ζήσουμε κι εμείς, όπως όλος ο κόσμος». Παρά το γεγονός ότι τίποτα στη ζωή του δεν είναι εύκολο εκείνος δηλώνει έτοιμος να θυσιάσει για την πατρίδα ό,τι έχει, ακόμη και την ζωή του αν χρειαστεί. «Γι’ αυτήν την πατρίδα αξίζει» λέει σεμνά και συνεχίζει την δύσκολη καθημερινότητα του, από κάδο σε κάδο. Κι όταν κουράζεται, στέκεται για λίγο να πάρει μια ανάσα με τα όνειρά του συντροφιά. Φώτο: Ο νεαρός Αχμέτ. Φωτογράφος:Μαρία Νικολάου