Η παράξενη ταινία «Λευκός Θόρυβος» αδυνατεί να κατηγοριοποιηθεί, όχι λόγω της ανυπέρβλητης πρωτοτυπίας της, αλλά περισσότερο λόγω της κανονικότητας με την οποία αντιμετωπίζονται σε αυτήν οι ακραίες καταστάσεις.
Σε μια πανεπιστημιακή διάλεξη, το φαινόμενο «Χίτλερ» θα ανταγωνιστεί την προσωπικότητα του «Έλβις Πρίσλεϊ»· ο πρώτος λέκτορας θα νιώσει το μεγαλείο της εξουσίας του διαμεσολαβητή. Ο δεύτερος θα λάβει μια ακόμα απόρριψη της πιθανής νέας του έρευνας. Η γυναίκα του πρώτου λέκτορα βρίσκεται σε παρατεταμένη χρήση φαρμακευτικής ουσίας, που προκαλεί τουλάχιστον κενά μνήμης αν όχι και παρατεταμένα ντεζαβού.
Μόλις γνωρίσαμε την οικογένεια που θα μας απασχολήσει στην ταινία «Λευκός Θόρυβος». Εκκεντρικοί, ξεχωριστοί, αταίριαστοι. Οικογενειακώς παρακολουθούν τηλεοπτικά πτώσεις αεροσκαφών, σαν να είναι το πιο διασκεδαστικό που μπορούν να κάνουν όλοι μαζί ως οικογένεια. Τί θα συμβεί όμως όταν ένα κύμα εναέριας μόλυνσης πλησιάσει επικίνδυνα το σπίτι τους και ο λευκός θόρυβος θα σταματήσει να έχει χρώμα;
Σε μια φυσική καταστροφή για την οποία τα δελτία ειδήσεων έδωσαν ρεπορτάζ μόλις 52 λέξεων (και η καραντίνα που ακολούθησε κράτησε 9 ημέρες), αυτή η οικογένεια θα επιβιώσει.
Η επόμενη μέρα θα βρει τους πολίτες και πάλι στα σούπερμαρκετ, τα οποία σε μηδενικό χρόνο έχουν γιγαντωθεί διασφαλίζοντας την αίσθηση της επιστροφής της κανονικότητας. H έρευνα για την παράξενη συμπεριφορά της γυναίκας του υπό τη χρήση ενός -πλέον το γνωρίζουμε και επίσημα- μη καταγεγραμμένου και μη συνταγογραφούμενου φαρμάκου, του Dylal, συνεχίζεται ανεπιτυχώς μέχρι ο φόβος του θανάτου να τον οδηγήσει να αντιμετωπίσει κατά πρόσωπο εκείνη και τα μυστικά της.
Ο Νοαμ Μπαουμπαχ ακολουθεί ένα χαοτικό βιβλίο στα νήματα των συνειρμών, με καλόγριες να αμφισβητούν τον παράδεισο, σωσμένους από τα νύχια του θανάτου ανθρώπους και τον καπιταλισμό να δημιουργεί καταλύματα ευτυχίας. Εν συνεχεία, μπλέκει άνισα αταίριαστα ερωτηματικά και ζητήματα που αναπλάθονται ως ζητούμενα πλέον της ταινίας και των χαρακτήρων: τον εθισμό στα ψυχοφάρμακα, τις φασιστικές συμπεριφορές στα ελεύθερα καθεστώτα, τα ποπ είδωλα, την εμμονή με τον θάνατο, τη χειραγώγηση στην εκπαίδευση, τη λήθη. Χτίζει εν τέλη μια ταινία για την επίπλαστη χαρά, τη διάβρωση που προκαλεί ο υπερκαταναλωτισμός και τη ζωή σε σούπερ μαρκετ με άχρωμα προϊόντα να παρεισφρέουν στα έντονα χρώματα. Η ξέφρενη τελική σκηνή σε αντιδιαστολή με τα ζητούμενα, υπερτονίζει το τίποτα της ανθρώπινης φύσης, όταν υποτάσσεται σε υποβοηθήματα και φανατισμούς.