Δ. Κουτσούμπας στην ημερίδα για τα 30 χρόνια απο τη συνθήκη του Μάαστριχτ: Να γίνουν οριστικό παρελθόν οι πόλεμοι των καπιταλιστών – ιμπεριαλιστών

«Η Συνθήκη του Μάαστριχτ σηματοδότησε τη στενότερη διακρατική ένωση του ευρωπαϊκού κεφαλαίου σε οικονομικό, πολιτικό, αλλά και στρατιωτικό επίπεδο. Σηματοδότησε την καπιταλιστική εμβάθυνση, της μέχρι τότε «Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας», της ΕΟΚ, σε «Ευρωπαϊκή Ένωση». Στην πορεία, μετά από λίγα χρόνια, ακόμα πιο αντιδραστική μετεξέλιξη της Συνθήκης του Μάαστριχτ, αποτέλεσε η Συνθήκη της Λισσαβόνας, το 2009, που προσέδωσε ακόμη πιο επιθετικά χαρακτηριστικά στην ΕΕ» επισήμανε στην έναρξη της ομιλίας του ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας, στην ημερίδα της ΚΕ για τα 30 χρόνια απο τη συνθήκη του Μάαστριχτ.

Ο ίδιος συνέχισε λέγοντας:

«Τριάντα χρόνια πριν, στις 7/2/1992, μια μικρή και σχετικά άγνωστη μέχρι εκείνη τη στιγμή πόλη της Ολλανδίας έδινε το όνομά της στην Ιδρυτική πράξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την οποία υπέγραψαν τα 12 τότε κράτη – μέλη της ΕΟΚ, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα».

Ολόκληρη η ομιλία του Δ. Κουτσούμπα:

Τον Ιούλη του 1992, η Συνθήκη του Μάαστριχτ εγκρίθηκε από το ελληνικό Κοινοβούλιο με τις ψήφους της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ. Φιλελεύθεροι της ΝΔ και κάθε μορφής σοσιαλδημοκράτες (που μετονομάστηκαν στην πορεία είτε σε ΚΙΝΑΛ – ΠΑΣΟΚ είτε σε «ΣΥΡΙΖΑ- Προοδευτική Συμμαχία)» συντάχθηκαν έκτοτε αποφασιστικά με τις επιδιώξεις της στρατηγικής του κεφαλαίου κατά των συμφερόντων του ελληνικού λαού.

Το ΚΚΕ ήταν το μόνο κόμμα που σήκωσε το ανάστημά του και καταψήφισε στη Βουλή την αντιλαϊκή Συνθήκη, απαιτώντας να γίνει δημοψήφισμα το οποίο πεισματικά το απέρριψαν όλα τα αστικά κόμματα, αποκαλύπτοντας – και με αυτή την ευκαιρία – τα ασφυκτικά όρια της «αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας» που διαφημίζουν.

Οπωσδήποτε, εδώ αξίζει να θυμίσουμε ότι ακόμα και κοινοβούλια και κράτη της ΕΕ που αποφάσισαν και έκαναν δημοψηφίσματα, το περήφανο “ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΕ” των λαών τους, όπως στη Γαλλία και την Ολλανδία για το λεγόμενο “Ευρωσύνταγμα”, το πέταξαν στα σκουπίδια οι κυβερνήσεις και οι αστικές τάξεις των χωρών τους, αλλά και στη Δανία για τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, όπως και στην Ιρλανδία για τη Συνθήκη της Λισαβόνας, επέβαλλαν με εκβιασμούς νέο δημοψήφισμα για να γίνει το “ΟΧΙ” με το στανιό “ΝΑΙ”! Τόσο γνήσια κι ατόφια η δημοκρατία τους!

Η στάση του ΚΚΕ σε εκείνο το ιστορικό σταυροδρόμι για το λαό και τη χώρα, – και μάλιστα αμέσως μετά την αντεπανάσταση και την καπιταλιστική παλινόρθωση στην ΕΣΣΔ – έμπρακτα σηματοδοτούσε, ότι παρά το ιστορικό πισωγύρισμα, ο μοναδικός δρόμος για το λαό ήταν αυτός της αδιάκοπης πάλης σε σύγκρουση με το κεφάλαιο και τις διακρατικές ιμπεριαλιστικές ενώσεις, για το Σοσιαλισμό που η αναγκαιότητα του παρέμενε και παραμένει επίκαιρη και ζωντανή.

Από την άλλη, η ομοφωνία όλων των αστικών κομμάτων, εξέφραζε τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις της αστικής καπιταλιστικής τάξης της χώρας, που προσδοκούσε από αυτή την νέα Συνθήκη, παραπέρα δυνατότητες αύξησης της κερδοφορίας της, ταυτόχρονα με τη θωράκιση της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας της.

Οι αστικές τάξεις των κρατών – μελών της ΕΕ εκχώρησαν περισσότερες αρμοδιότητες και κυριαρχικά δικαιώματα στη διακρατική τους ένωση, την ΕΕ, ώστε να ενισχυθεί η συγκεντρωμένη «δύναμη πυρός» του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, τόσο απέναντι στην εργατική τάξη, όσο και για τους ανταγωνισμούς του με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Είναι άλλωστε, ακριβώς αυτοί οι ανταγωνισμοί που τροφοδοτούν, τόσο την κλιμάκωση της αντεργατικής-αντιλαϊκής επίθεσης σε βάρος των λαών, όσο και την διαρκή ενίσχυση της στρατιωτικής – πολεμικής μηχανής της ΕΕ.

Στα 30 χρόνια της αντιδραστικής διαδρομής της η ΕΕ, αυτή η ιμπεριαλιστική ένωση του κεφαλαίου, βαρύνεται με σωρεία εγκλημάτων, πολέμους, επεμβάσεις και αιματοκύλισμα των λαών σε πολλά μέρη του κόσμου.

Αυτή τη φορά στην Ουκρανία, όπου τα θύματα του πολέμου, οι νεκροί και οι τραυματίες, τα εκατομμύρια πρόσφυγες, είναι το τίμημα που πληρώνουν οι λαοί, εξαιτίας της ιμπεριαλιστικής σύγκρουσης ανάμεσα στη Ρωσία και στις ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ. Ένας ανταγωνισμός που εξελίσσεται εδώ και χρόνια, πολύ πριν τη ρωσική εισβολή, την οποία το ΚΚΕ καταδίκασε από την πρώτη στιγμή.

Η ΕΕ εδώ και πολλά χρόνια, έχει βάλει στο στόχαστρο την Ουκρανία, με τη λεγόμενη «Ανατολική Εταιρική Σχέση». Η οργάνωση του πραξικοπήματος στην Ουκρανία το 2014, με τη στήριξη φασιστικών και παραστρατιωτικών ομάδων, αποτέλεσε προϊόν του ευρωατλαντικού σχεδιασμού για τον έλεγχο των αγορών και των σφαιρών επιρροής, των πλουτοπαραγωγικών πηγών και της στρατηγικής θέσης της Ουκρανίας στην ευρύτερη περιοχή. Πρόκειται για ένα επεξεργασμένο σχέδιο στρατιωτικής περικύκλωσης της Ρωσίας που συνοδεύεται κι από την διείσδυση των ευρωπαϊκών ομίλων, την επιβολή ληστρικών όρων, μνημονίων σε βάρος του ουκρανικού λαού.

Παράλληλα την ίδια περίοδο, για τα δικά της συμφέροντα η ρωσική ηγεσία, προχώρησε στην προσάρτηση της Κριμαίας και στην αναγνώριση των δημοκρατιών του Ντονιέσκ και του Λουγκάνσκ. Συνεπώς το συσσωρευμένο «εύφλεκτο» υλικό οδήγησε στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία που συνεχίζεται για 36 μέρες.

Όσο κι αν πασχίζουν αυτές τις μέρες, τα αστικά κόμματα και τα ευρωατλαντικα επιτελεία, να επιβάλλουν στο λαό αμνησία, προβάλλοντας την ΕΕ ,τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ ως περιστέρια της ειρήνης, ο κατάλογος των εγκλημάτων τους δε σβήνει από τη συνείδηση των λαών.

Από κοινού με ΗΠΑ – ΝΑΤΟ, αιματοκύλισαν και διαμέλισαν τη Γιουγκοσλαβία και ευθύνονται για τις αλλαγές συνόρων στα Βαλκάνια, με πρωταγωνιστές μάλιστα τότε τις σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις, του ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα και της «κεντροαριστεράς» του Πρόντι στην Ιταλία, του Σρέντερ στη Γερμανία κ.ο.κ.

Στη συνέχεια κράτη – μέλη της ΕΕ συμμετείχαν στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ σε Αφγανιστάν και Ιράκ. Πρωτοστάτησαν στο πόλεμο κατά της Λιβύης, με «ηγετική δύναμη» την Γαλλία. Εγκατέστησαν στρατιωτικές δυνάμεις σε μία σειρά περιοχές και χώρες της Αφρικής, όπως το Μάλι, στην περιοχή του Σαχέλ, στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, στη Σομαλία. Συμμετείχαν στον πόλεμο κατά της Συρίας, πάντα με το βολικό πρόσχημα – «λάστιχο» της «καταπολέμησης της τρομοκρατίας».

Οι πρόσφυγες όλων αυτών των πολέμων δοκίμασαν τη βαρβαρότητα της ευρωενωσιακής «αλληλεγγύης» με την καταστολή του χωροφύλακα της Frontex, με επαναπροωθήσεις, τον μαζικό εγκλωβισμό τους σε κολαστήρια τύπου Μόριας επι ΣΥΡΙΖΑ και σε υπερδομές φυλακές επί ΝΔ.

Είναι μύθος ότι η ΕΕ «ξύπνησε» στρατιωτικά, μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, γιατί πολύ απλά, η ΕΕ ουδέποτε είχε αποκοιμηθεί. Μόλις την τελευταία 5ετία, οι κυβερνήσεις των 27 κρατών μελών συνολικά, διπλασίασαν τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς τους. Με βάση αυτή την «παγκόσμια στρατηγική της ΕΕ» επιταχύνθηκε ο ρυθμός ενίσχυσης της Κοινής Πολιτικής Ασφάλειας και Άμυνας. Τα τελευταία 8 χρόνια

αναπτύχθηκαν 24 στρατιωτικές επεμβάσεις της ΕΕ σε 3 ηπείρους. Σήμερα βρίσκονται σε εξέλιξη 18 επιχειρήσεις της ΕΕ σε ολόκληρο τον κόσμο.

Η ΕΕ με την «Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφάλειας» (ΚΕΠΠΑ), και το στρατιωτικό της βραχίονα – την «Κοινή Πολιτική Ασφάλειας και Άμυνας», πολλαπλασίασε τη συγκρότηση επικίνδυνων στρατιωτικών Μηχανισμών, σωμάτων ταχείας επέμβασης, τον Ευρωστρατό ενώ επιδίδεται σε ένα ατελείωτο ράλι εξοπλισμών.

Έχει καταστρώσει τον αυτοτελή σχεδιασμό της με τη λεγόμενη «Στρατηγική Πυξίδα» – το νέο πολεμικό δόγμα της ΕΕ για «ευέλικτη αυτοτελή επιχειρησιακή δράση» σε όλη την υδρόγειο – καθώς και το οικονομικό υπόβαθρό του που παρουσίασε ήδη η Κομισιόν, την «Παγκόσμια Πύλη» ως απάντηση στη «Ζώνη του Μεταξιού» της Κίνας.

Πρέπει να σημειώσουμε επίσης, ότι στην Ελλάδα εδρεύουν από τα χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ, η Ευρωπαϊκή Ακαδημία Κατασκόπων κι ο Ευρωενωσιακός Οργανισμός για τη λεγόμενη Κυβερνοασφάλεια (ENISA).

Η κυβέρνηση της ΝΔ, βαδίζοντας στο δρόμο των προηγούμενων κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ, έχει μετατρέψει την Ελλάδα σε ορμητήριο επιθετικών – πολεμικών βάσεων και υποδομών των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, καθιστώντας τον λαό και τη χώρα μας στόχο αντίπαλων χτυπημάτων, όπως άλλωστε έχουν δηλώσει δυνάμεις που είναι στο στόχαστρο των παραπάνω πολεμικών υποδομών, όπως π.χ. η Ρωσία.

Η εμπλοκή της χώρας μας σε αυτούς τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, από όλες τις κυβερνήσεις και τη σημερινή της ΝΔ, είναι σταθερά κλιμακούμενη. Ρίχνει λάδι στη φωτιά με βάσεις, όπλα και κάθε είδους διευκολύνσεις και μόνο ο ελληνικός λαός με την πάλη του μπορεί να τη σταματήσει.

Αυτό το αγωνιστικό σάλπισμα ενάντια στην εμπλοκή της χώρας, σηματοδοτεί η μαχητική κι επίμονη δράση του ΚΚΕ το οποίο συναντούν μπροστά τους οι ΝΑΤΟικοί δολοφόνοι των λαών, χρησιμοποιώντας τη χώρα μας ως ορμητήριο.

Αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι,

Έχει τη σημασία του να θυμηθούμε, τι μας έλεγαν εκείνα τα πρώτα χρόνια της υπογραφής της Συνθήκης του Μάαστριχτ όλοι όσοι στη χώρα μας και διεθνώς, έβαλαν αυτή την υπογραφή.

Μας έλεγαν πως η δημιουργία της ΕΕ, και η Οικονομική και Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ) θα έχει ως αποτέλεσμα τη “σύγκλιση” των οικονομιών όλων των χωρών της ΕΕ και την ουσιαστική βελτίωση της κατάστασης για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα.

Και τι δεν έλεγαν για την περιβόητη «κοινοτική αλληλεγγύη» της ΕΕ. Την είδαμε αυτή την αλληλεγγύη τους μέσα στην πανδημία και στο πλιάτσικο που ακολούθησε με τις παραγγελίες των εμβολίων, αλλά και τώρα με τις εξελίξεις στην ενέργεια, όπου οι ανταγωνισμοί στην ίδια την ΕΕ – εξαιτίας των διαφορετικών συμφερόντων των κρατών μελών της- οξύνουν τις αντιθέσεις στο εσωτερικό της και αποκαλύπτουν ξανά, τι κρύβεται πίσω από τις βαρύγδουπες διακηρύξεις περί «κοινοτικής αλληλεγγύης»!

Η ΕΕ εμφανιζόταν σαν η «μαγική λύση που ωφελεί εξίσου όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ, που θα δουν τις οικονομίες τους να ισχυροποιούνται» και την ίδια στιγμή, «που οδηγεί σε οικονομική ανάπτυξη και σε μείωση των ανισοτήτων», «που τάχα ωφελεί εργαζόμενους και καπιταλιστές».

Αυτό ήταν το κυρίαρχο αφήγημα για την προώθηση της ΕΕ και της ΟΝΕ στη συνέχεια, ώστε να το δεχτούν θετικά οι εργατικές- λαϊκές συνειδήσεις.

Το ΚΚΕ ήταν το μοναδικό πολιτικό κόμμα που αντιτάχθηκε στην αντιλαϊκή συνθήκη του Μάαστριχτ, προβάλλοντας από την αρχή την μεγάλη θεωρητική λενινιστική

αλήθεια, ότι Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης σε καπιταλιστική βάση, δεν μπορεί παρά να είναι μια αντιδραστική ένωση κεφαλαιοκρατών, η οποία πρώτα και κύρια θα καταπιέζει τους δικούς της λαούς και στη συνέχεια τους λαούς όλου του κόσμου.

Η ίδια η πορεία τόσων δεκαετιών, ισχυροποιεί επί της ουσίας την θέση του ΚΚΕ ότι οι Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, για τις οποίες παλεύουμε εμείς, είτε θα είναι σοσιαλιστικές είτε – στην καπιταλιστική τους μορφή – θα είναι αντιδραστικές.

Το ΚΚΕ προειδοποιούσε για τον αντιδραστικό για τους λαούς χαρακτήρα μιας τέτοιας ένωσης απ’ τη μία, και για τον νομοτελειακό χαρακτήρα της ανισόμετρης ανάπτυξης και των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών απ’ την άλλη.

Καίρια ζητήματα δηλαδή, τα οποία, όχι μόνο δεν αντιμετωπίζονται, αλλά αντικειμενικά διευρύνονται από την ίδια την καπιταλιστική ανάπτυξη και τελικά από την ίδια την πορεία της ΕΕ.

Το ΚΚΕ εξηγούσε με σταθερότητα και επιχειρήματα στον ελληνικό λαό, ότι η ΕΕ στρέφεται κατά των δικαιωμάτων των λαών της Ευρώπης και πως ο ίδιος ο χαρακτήρας της καπιταλιστικής ανάπτυξης θα εντείνει τους ανταγωνισμούς και δεν μπορεί να οδηγήσει σε πραγματική “σύγκλιση” των οικονομιών των κρατών της Ευρώπης.

Εξηγούσε ότι δεν υπήρξε, ούτε θα υπάρξει ποτέ, διαδικασία κατάργησης της ανισομετρίας ανάμεσα στα κράτη – μέλη ή σύγκλισης της ανάπτυξης και ευημερίας και μάλιστα προς τα «πάνω».

Σήμερα, 30 χρόνια μετά, ο ελληνικός λαός, συνολικά οι λαοί της Ευρώπης, πιστεύουμε πως μπορούν να βγάλουν τα συμπεράσματά τους.

Οι καπιταλιστικές οικονομίες των χωρών της ΕΕ αναπτύσσονται και θα συνεχίσουν να αναπτύσσονται με διαφορετικό ρυθμό. Τα συμφέροντα των μονοπωλίων της μιας και της άλλης χώρας θα συνεχίσουν να αποκλίνουν, πυροδοτώντας οικονομικές, πολιτικές αλλά και στρατιωτικές αντιπαραθέσεις και μεταξύ τους.

Η υπερσυσσώρευση κεφαλαίου σπρώχνει και θα συνεχίσει να σπρώχνει, αντικειμενικά τους επιχειρηματικούς ομίλους κάθε κράτους, να ανταγωνίζονται για το μοίρασμα των ίδιων αγορών, για να βρουν πιο προνομιακούς όρους επενδύσεων. Αρκεί να δει κανείς τη μεγάλη απόκλιση των οικονομιών της ΕΕ, τόσο ανάμεσα στο λεγόμενο “σκληρό πυρήνα” και τις υπόλοιπες χώρες, που φάνηκε με έντονο τρόπο την περίοδο της κρίσης του 2008, όσο και την απόκλιση οικονομιών και συμφερόντων ακόμα και μέσα στον ίδιο το λεγόμενο σκληρό πυρήνα της ΕΕ, όπως τη Γερμανία και τη Γαλλία.

Την περίοδο του 2008 οι μεσογειακές χώρες – με τα μεγαλύτερα δημοσιονομικά ελλείμματα και το μεγάλο κρατικό χρέος – βαφτίζονταν από το βορά, όχι τυχαία, με το ακρωνύμιο PIGS – δηλαδή γουρούνια – χαρακτηρισμό από τον οποίο δε γλύτωσε ούτε και η τρίτη σε μέγεθος και ισχύ οικονομία της Ευρωζώνης, η Ιταλία όπως και η τέταρτη Ισπανία.

Η αλήθεια είναι ότι οι μεσογειακές χώρες εμφάνισαν μεγάλα κρατικά χρέη και σημαντικές δυσκολίες, που στην περίπτωση της Ελλάδας έφθασαν μέχρι μια οιονεί χρεοκοπία την περίοδο με τα μνημόνια.

Αντίθετα, οι ισχυρές χώρες του Ευρωπαϊκού Βορρά, πρωτίστως η Γερμανία την ίδια περίοδο, εμφάνιζαν τεράστια αύξηση των πλεονασμάτων και των πιστώσεών τους και προς τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου.

Η ισχυρότερη Γαλλία βρισκόταν – και συνεχίζει να βρίσκεται – στο μεταίχμιο, περισσότερο εύρωστη απ’ την Ιταλία, αλλά χάνοντας απόσταση απ’ την Γερμανία.

Οι εξελίξεις μετά την κρίση του 2008, επιτάχυναν τις συγκεκριμένες τάσεις. Οι οικονομίες της Ιταλίας και της Ισπανίας άργησαν πολύ να επανέλθουν στα προ κρίσης επίπεδα, σε αντίθεση με την ταχύτατη ανάκαμψη της Γερμανίας.

Στη χώρα μας, η ταχύτερη οικονομική ανάπτυξη του κεφαλαίου – σε σχέση με τον μέσο όρο της ΕΕ τη δεκαετία πριν την κρίση του 2008 – οδήγησε τότε σε μια κρίση υπερδιπλάσια απ’ τα υπόλοιπα κράτη – μέλη, επιβεβαιώνοντας αυτή την τάση.

Τα ίδια τα στοιχεία, η ίδια η πραγματικότητα αποδεικνύουν ότι διευρύνεται το χάσμα ακόμα και μέσα στον ηγετικό πυρήνα της Ευρωζώνης προς όφελος της Γερμανίας. Αυξάνεται η ανισόμετρη ανάπτυξη των κρατών – μελών. Οξύνονται οι ανταγωνισμοί που δυναμώνουν και τις αποσχιστικές τάσεις.

Το παράδειγμα της Μεγάλης Βρετανίας με το Brexit, αποδεικνύει το βαθμό στον οποίο πολλαπλασιάζονται οι φυγόκεντρες δυνάμεις, που τροφοδοτούνται απ’ αυτόν τον ανταγωνισμό.

Ο ανταγωνισμός μεταξύ κρατών και μερίδων του κεφαλαίου, για το ποιος θα κερδίσει περισσότερο στη φάση της ανάπτυξης, μετατράπηκε σε μια διαπάλη για το ποιος θα χάσει στη περίοδο της κρίσης διαλύοντας έτσι, όλες τις αυταπάτες και όλους τους μύθους, για μια τάχα ΕΕ της «αλληλεγγύης», μιας ΕΕ που εκπροσωπεί την «Ευρώπη των λαών»!

Τα «μνημόνια» που επιβλήθηκαν στα “υπερχρεωμένα” κράτη – μέλη, όπως η χώρα μας, δεν αποτελούσαν ένα προσωρινό πλαίσιο μέτρων για τη μια ή την άλλη χώρα. Συνιστούσαν την ενιαία απάντηση των μονοπωλίων στην ΕΕ, για να θωρακίσουν τα κέρδη τους και την ανταγωνιστικότητά τους.

Λειτούργησαν ως προπομπός αντιδραστικών μέτρων και μηχανισμών που τσακίζουν τη ζωή των εργαζομένων σε όλα τα κράτη – μέλη, όπως:

– Το “Δημοσιονομικό Σύμφωνο”,

– Ο αυτόματος “κόφτης” κοινωνικών δαπανών για να μένει “δημοσιονομικός χώρος” για τη χρηματοδότηση των ομίλων,

– Το “Σύμφωνο για το ευρώ+”, που προβλέπει εξισορρόπηση των μισθών στην ΕΕ με αυτούς των εμπορικών ανταγωνιστών της (όπως η Κίνα και Ινδία),

– Οι κανονισμοί για το “Ευρωεξάμηνο” και τις “Συστάσεις ανά χώρα”, δηλαδή διαρκή μνημόνια σε όλα τα κράτη – μέλη για την ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου.

Η ουσία όμως είναι ότι τα αλλεπάλληλα αντιδραστικά μέτρα, που οι αστικές τάξεις της ΕΕ προώθησαν, δεν μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν το ουσιαστικό πρόβλημα της υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων. Αυτό αποκάλυψε και η νέα οικονομική κρίση που ξεκίνησε το 2019 και επιταχύνθηκε σημαντικά με την εμφάνιση της πανδημίας.

Από δω και πέρα, το μεγάλο βάθος εκδήλωσης της κρίσης, η ανισόμετρη εκδήλωση των συνεπειών της στα κράτη – μέλη, η συρρίκνωση της παραγωγής και η μείωση των ιδιωτικών επενδύσεων, οι προβλέψεις για αδυναμία γρήγορης επιστροφής στα προ κρίσης επίπεδα και η ένταση του ανταγωνισμού με τις ΗΠΑ και την Κίνα επιτάχυναν τη λήψη αποφάσεων για μια μεγάλη κρατική παρέμβαση σε όλα τα κράτη – μέλη της ΕΕ.

Για να δοθεί ώθηση στην καπιταλιστική ανάπτυξη στις μεγάλες νέες επενδύσεις της “πράσινης μετάβασης” και του ψηφιακού μετασχηματισμού της οικονομίας, οι κυβερνήσεις των κρατών – μελών της ΕΕ, συμφώνησαν στη διοχέτευση 2 τρισ. ευρώ, υπερβαίνοντας τα όρια για το κρατικό χρέος του Συμφώνου Σταθερότητας.

Τον Ιούλη του 2020 κατέληξαν στον προσωρινό και εύθραυστο συμβιβασμό για το Ευρωπαϊκό Ταμείο Ανάκαμψης και το Πολυετές Δημοσιονομικό Πλαίσιο 2021-2027.

Η ανάγκη του κεφαλαίου να συνεχιστεί η «επεκτατική πολιτική» (δηλαδή η πολιτική της μεγάλης κρατικής παρέμβασης στην οικονομία), οδηγεί και στις διαπραγματεύσεις για αναθεώρηση των όρων του Συμφώνου Σταθερότητας.

Και φυσικά, δεν πρόκειται ούτε καν για μια μεσοπρόθεσμη λύση. Κάθε συμβιβασμός των αστικών τάξεων των κρατών – μελών είναι ναρκοθετημένος από τα γεννοφάσκια του. Γιατί δεν μπορεί να αναιρέσει τις αντιθέσεις των κρατών – μελών της

ΕΕ που γεννά ο ανταγωνισμός των μονοπωλιακών ομίλων τους. Δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να αναιρέσει την ανισομετρία της καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Τα υπαρκτά οφέλη που αντλούν τα κράτη – μέλη της ΕΕ από τη μεγάλη ενιαία ευρωενωσιακή αγορά στον διεθνή ανταγωνισμό με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, συνυπάρχουν με τις φυγόκεντρες δυνάμεις που ενισχύονται. Το πιο σημαντικό είναι, ότι σε κάθε περίπτωση, είτε με μεγαλύτερη “εμβάθυνση” είτε με πιο χαλαρές ενωσιακές σχέσεις, οι μεγάλοι χαμένοι από το “σχέδιο ΕΕ” είναι και θα είναι – στον αιώνα τον άπαντα – οι λαοί.

Φίλες και φίλοι,

Η νέα πολιτική της ΕΕ δε συνιστά μια φιλολαϊκή στροφή, όπως προβάλλουν αποπροσανατολιστικά η κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ, αλλά πρόκειται για πορεία σε αντιδραστική κατεύθυνση. Κάθε βήμα που ενισχύει την εύθραυστη συνοχή της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας της ΕΕ, ενισχύει μόνο τον πραγματικό αντίπαλο των εργαζομένων, τη δικτατορία του κεφαλαίου.

Ο νέος γύρος βάρβαρης αντιλαϊκής επίθεσης που βιώνουν σήμερα οι λαοί της Ευρώπης, ενορχηστρωμένος από τους καπιταλιστές, τις κυβερνήσεις τους και την ένωσή τους, την ΕΕ αποκαλύπτουν τον χαρακτήρα της.

Το τεράστιο κύμα ακρίβειας, οι νέες αντεργατικές ανατροπές, οι νέες αντιδραστικές αλλαγές σε όλα τα επίπεδα, είναι οι βαριές συνέπειες αυτής της πολιτικής. Με βάση μόνο τα επίσημα στοιχεία της ίδιας της ΕΕ 16 εκατομμύρια είναι οι άνεργοι στην ΕΕ, αλλά κι απ’ αυτούς που εργάζονται τα 95 εκατομμύρια ζουν στο όριο της φτώχειας. Το ποσοστό των νέων ηλικίας 18 – 24 ετών, οι οποίοι μολονότι εργάζονται, όμως αντιμετωπίζουν κίνδυνο μεγάλης φτώχειας, φτάνει το 11%.

Το πιο φτωχό 20% των νοικοκυριών, είχε καθαρό χρέος ύψους 4.500 ευρώ κατά μέσο όρο, ενώ το πλουσιότερο 10% των νοικοκυριών, είχε καθαρό πλούτο ύψους 1.189.700.000 ευρώ. Τα νοικοκυριά δαπανούν το 40% ή περισσότερο του μέσου διαθέσιμου εισοδήματός τους για στέγαση.

Σε τουλάχιστον 14 κράτη μέλη της ΕΕ, 50% των εργαζομένων εργάζονται χωρίς συλλογική σύμβαση. Σε 10 κράτη – μέλη της ΕΕ απαγορεύεται ο συνδικαλισμός και σε πάνω από 15 κράτη ισχύουν μέτρα απαγόρευσης/παραβίασης του δικαιώματος στην απεργία.

Στην ΕΕ, από τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό πλήττονται ή απειλούνται, 95 εκατομμύρια άνθρωποι δηλαδή το 21,7% και ανάμεσα σε αυτούς, είναι 1 στα 4 παιδιά κάτω των 18 ετών και το 16,1% των ατόμων ηλικίας 65 ετών και άνω.

Σε αριθμούς δηλαδή, η διαχρονική επιδίωξη της ΕΕ είναι να κάνει διαρκώς φτηνότερη την εργατική δύναμη, για να θωρακίσει την ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων της απέναντι στους αντίπαλους ομίλους των άλλων ιμπεριαλιστικών κέντρων και κρατών.

Με βάση τις κατευθύνσεις και τη νομοθεσία της ΕΕ σε όλα τα κράτη μέλη της γενικεύονται, σε πρωτόγνωρη έκταση οι ελαστικές μορφές δουλειάς, η τηλεργασία που καταργεί κάθε όριο ανάμεσα στον εργάσιμο χρόνο και την προσωπική ζωή. Σαρώνουν η «μερική ανεργία» με προγράμματα της ΕΕ, όπως το SURE (και το «Συν-Εργασία» στη χώρα μας), η απασχόληση με 200 ευρώ.

Ο «Ευρωπαϊκός Πυλώνας Κοινωνικών Δικαιωμάτων» ωθεί στον «πάτο» του ελάχιστου ορίου επιβίωσης κάθε εργασιακό, μισθολογικό και κοινωνικό δικαίωμα των εργαζομένων με ιδιωτικοποίηση της Κοινωνικής Ασφάλισης, εργασιακή περιπλάνηση από χώρα σε χώρα στο όνομα της «κινητικότητας», αύξηση του ορίου ηλικίας

συνταξιοδότησης στα 70+ χρόνια, μείωση των συντάξεων και προώθηση της λεγόμενης «Ενεργού Γήρανσης» των ηλικιωμένων για δουλειά μέχρι το θάνατο με αμοιβές πείνας.

Σφοδρότερη έγινε κι η επίθεση ενάντια στις εργαζόμενες γυναίκες, που στο πλαίσιο της πολιτικής «εναρμόνισης οικογενειακής και επαγγελματικής ζωής» της ΕΕ κατέχουν τα πρωτεία στην ελαστική και κακοπληρωμένη εργασία.

Για τη νεολαία των εργατικών-λαϊκών στρωμάτων η ΕΕ επιφυλάσσει μέλλον φτηνού και ευέλικτου εργατικού δυναμικού μέσα από τα προγράμματα δια βίου «κινητικότητας» – απόκτησης δεξιοτήτων, ανακύκλωσης εργατικού δυναμικού και επιδότησης των εργοδοτών, όπως τα ονομαζόμενα «Εγγύηση για τη νεολαία», «Πρωτοβουλία για την ανεργία των νέων» ή τα προγράμματα «δια βίου μάθησης», την αντικατάσταση της γενικής εκπαίδευσης από συστήματα κατάρτισης και μαθητείας, απόκτησης «δεξιοτήτων» και «άτυπων προσόντων και άτυπης μάθησης» με εμπορευματοποίηση της ανώτατης εκπαίδευσης κι έρευνας στα μέτρα των αναγκών του κεφαλαίου.

Η Κοινή Αγροτική Πολιτική της ΕΕ επιτάχυνε τη συγκέντρωση της παραγωγής στην εμπορία και στη μεταποίηση των αγροτικών προϊόντων. Συνέβαλε επίσης στη συγκέντρωση της αγροτικής γης.

Με τις επιδοτήσεις της ΕΕ που τόσο διαφημίστηκαν τα προηγούμενα χρόνια, καταστράφηκαν παραγωγικές δυνατότητες και καλλιέργειες, η απουσία των οποίων φαίνεται ιδιαίτερα σήμερα, που ο ελληνικός λαός καλείται να πληρώσει ακριβά τη διατροφική εξάρτηση της χώρας μας από τις διεθνείς αγορές.

Οι ενισχύσεις είναι τόσες όσες ώστε να εξασφαλίζουν οι εμποροβιομήχανοι τις πρώτες ύλες που έχουν ανάγκη για την κερδοφορία τους.

Η πολιτική για την “πράσινη και ψηφιακή – ευφυή γεωργία”, με στόχο την αύξηση της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου, θα φέρει νέες δυσκολίες στην επιβίωση του βιοπαλαιστή αγρότη.

Οι αυτοαπασχολούμενοι και οι επαγγελματίες βουλιάζουν στα χρέη, την εξοντωτική φορολογία, την αδυναμία να ανταποκριθούν στις υπέρογκες ασφαλιστικές εισφορές.

Τα προγράμματα της ΕΕ στηρίζουν τους μεγάλους μονοπωλιακούς ομίλους που κυριαρχούν, οδηγώντας σημαντικό τμήμα των μικρών επαγγελματιών στη χρεωκοπία. Παράλληλα, οι λαοί πληρώνουν παντού την ΕΕ και τη στρατηγική της, πάρα πολύ ακριβά.

Δεν υπάρχει πιο αποκαλυπτικό παράδειγμα από το ξέσπασμα της πανδημίας, το οποίο φανέρωσε σε όλες τις διαστάσεις της τη χρεοκοπία της ευρωενωσιακης στρατηγικής που υπηρετούν όλες οι κυβερνήσεις και προβλέπει απογυμνωμένο δημόσιο σύστημα υγείας, απαξίωση διάρκειας της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας και πάνω από όλα κλιμάκωση της εμπορευματοποίησης της υγείας, με αποτέλεσμα το 60% των θανάτων από Covid να αφορά νοσηλείες εκτός ΜΕΘ.

Ζήσαμε και ζούμε τους ανταγωνισμούς των φαρμακευτικών ομίλων, των κρατών με τις παραγγελίες των εμβολίων, το κρυφτό με τα νέα φάρμακα και θεραπείες που διεξάγεται με κριτήριο τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα.

Με το ίδιο κριτήριο προωθείται το «Νέο ΕΣΥ» των ΣΔΙΤ και των νέων λουκέτων σε νοσοκομεία, στο οποίο ο λαός μπορεί και πρέπει να βάλει εμπόδια με την πάλη του, για την ανάπτυξη ενός δημόσιου και δωρεάν λαϊκού συστήματος Υγείας, που θα μπορεί να καλύψει τις συνεχώς διευρυνόμενες λαϊκές – κοινωνικές ανάγκες.

Ευρωενωσιακός σχεδιασμός όμως αποτελεί κι η δήθεν “πράσινη” μετάβαση, με στρατηγικό καύσιμο το εισαγόμενο φυσικό αέριο, το «χρηματιστήριο Ενέργειας» και η πολύμορφη ενίσχυση της κερδοφορίας των επενδύσεων στις ΑΠΕ, που εκτίναξαν τις τιμές της Ενέργειας στα ύψη.

Οι “πράσινες” κατευθύνσεις καταστρέφουν και υποβαθμίζουν το περιβάλλον, φορτώνοντας την “ατομική ευθύνη” στον λαό, βγάζοντας “λάδι” τα μονοπώλια και τον πραγματικό ένοχο, το καπιταλιστικό σύστημα.

Η ακρίβεια κατατρώει το εργατικό – λαϊκό εισόδημα, η “ενεργειακή φτώχεια” θερίζει τους εργαζόμενους.

Οι αποφάσεις της ΕΕ και η «απεξάρτηση» από το ρωσικό φυσικό αέριο που μετατρέπεται σε εξάρτηση από την αγορά του πανάκριβου αμερικανικού LNG, προσθέτουν νέα βάρη στο λαό και ανοίγουν νέες λεωφόρους κερδοφορίας στους Έλληνες εφοπλιστές που κατέχουν πλεονεκτική θέση στις διεθνείς μεταφορές LNG αλλά και έχουν την ιδιοκτησία των σταθμών αποθήκευσης του φυσικού αερίου στην Ελλάδα.

Η επεκτατική πολιτική, το κόψιμο νέου χρήματος, οδηγεί νομοτελειακά σε πληθωριστικές πιέσεις, συμβάλει άμεσα στην ακρίβεια, ενώ η μερίδα του λέοντος των χρηματοδοτήσεων κατευθύνεται στους τομείς προτεραιότητας της πράσινης ανάπτυξης, επιτείνοντας την ακρίβεια για τα εργατικά λαϊκά στρώματα.

Γι αυτό είναι εκτός τόπου και χρόνου οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ και άλλων αστικών κομμάτων που υποστηρίζουν ότι η ακρίβεια μπορεί να αντιμετωπιστεί με μια, ακόμα πιο γενναία, επεκτατική πολιτική!

Η πραγματικότητα είναι πως σε όλα τα κράτη – μέλη της ΕΕ, η δικτατορία του κεφαλαίου, ακυρώνει τις τεράστιες δυνατότητες ικανοποίησης των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, που προσφέρουν η “ψηφιακή μετάβαση” και η χρήση της “τεχνητής νοημοσύνης”.

Στα χέρια των μονοπωλιακών ομίλων αυτές οι δυνατότητες αξιοποιούνται μόνο για την αύξηση της εκμετάλλευσης, καθώς και για το ψηφιακό φακέλωμα, ενώ αυξάνονται οι ουρές των ανέργων.

Όλα αυτά δείχνουν ότι είναι υπερώριμη ανάγκη ο σχεδιασμός και η αξιοποίηση των νέων επιστημονικών και τεχνολογικών επιτευγμάτων να περάσει στα χέρια της εργατικής τάξης και των κοινωνικών συμμάχων της, των υπόλοιπων καταπιεσμένων στρωμάτων.

Αυτήν την προοπτική που στοιχειώνει τα όνειρά της, η ΕΕ την πολεμά με λύσσα, προσπαθώντας να την αποτρέψει. Και για αυτό έχει μακρόπνοο συστηματικό σχεδιασμό, ανεξάρτητα από τον αρνητικό συσχετισμό δύναμης και την σημερινή δυναμική της ταξικής πάλης. Για αυτό έχει συγκροτήσει και τον λεγόμενο «Χώρο Ελευθερίας, Ασφάλειας και Δικαιοσύνης».

Και για τη δημιουργία νέων και για την ενίσχυση των υπαρχόντων αστυνομικών, δικαστικών κατασταλτικών μηχανισμών, του ευρω – φακελωματος, της έντασης του αντικομμουνισμού, της κοινής κατασταλτικής πολιτικής ενάντια σε μετανάστες και πρόσφυγες.

Αναγκαία προϋπόθεση των επιδιώξεων των μονοπωλίων και της επερχόμενης αντιλαϊκής λαίλαπας, ήταν η Ε.Ε. να διακηρύξει σαν κυρίαρχη ιδεολογία της τον αντικομμουνισμό, την ανιστόρητη κατασκευή της εξίσωσης του φασισμού με τον κομμουνισμό, εξαπολύοντας – μια τεράστια επιχείρηση ψεύδους, παραχάραξης της Ιστορίας και ιδεολογικής τρομοκρατίας που οδήγησε και συνεχίζει να οδηγεί στην ποινική δίωξη των κομμουνιστικών ιδεών, της ύπαρξης και δράσης των κομμουνιστικών κομμάτων και των κομμουνιστών σε μια σειρά κρατών-μελών της, με ιδιαίτερη έμφαση στα κράτη που έζησαν τη σοσιαλιστική οικοδόμηση και που παρά τις δεκαετίες που πέρασαν οι θετικές μνήμες εξακολουθούν να υπερισχύουν.

Φίλες και φίλοι

Συντρόφισσες και σύντροφοι

Οι λαοί διαθέτουν σήμερα την εμπειρία και μπορούν να βγάλουν σοβαρά πολιτικά συμπεράσματα αφού, και σε περιόδους καπιταλιστικής ανάπτυξης και σε περιόδους καπιταλιστικής κρίσης, η ζωή των εργαζομένων χειροτέρεψε.

Η ζωή των εργαζόμενων θρυμματίζεται, είτε με την περιοριστική πολιτική των μνημονίων είτε με την σημερινή επεκτατική πολιτική.

Το ΚΚΕ καλεί την εργατική τάξη, τους βιοπαλαιστές αγρότες, τους αυτοαπασχολούμενους της πόλης, τη νεολαία και τις γυναίκες αυτών των κοινωνικών δυνάμεων σε αγωνιστική συμπόρευση, για να δυναμώσει η πάλη για τις δικές τους ανάγκες.

Για να χτιστεί μια ισχυρή κοινωνική συμμαχία ενάντια στον πραγματικό αντίπαλο, τα μονοπώλια και τον καπιταλισμό, την αντιλαϊκή πολιτική των αστικών κυβερνήσεων και κομμάτων.

Υπάρχει άλλος δρόμος. Το εργατικό – λαϊκό κίνημα μπορεί στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη να βγει στην αντεπίθεση.

Δεν είναι μοιραίο να αυξάνει καθημερινά η απόσταση, η ψαλίδα ανάμεσα στις σύγχρονες τεχνολογικές και επιστημονικές δυνατότητες για τη διασφάλιση της κοινωνικής ευημερίας και στη σημερινή κατάσταση της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης, της ανασφάλειας που βιώνουν οι μισθωτοί, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι.

Ο λαός μπορεί να κάνει παρελθόν τη φτώχεια, την ανεργία, το βάσανο της αβεβαιότητας για το αύριο, με την εξουσία και την οικονομία στα δικά του χέρια, με κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και κεντρικό σχεδιασμό, με αποδέσμευση της χώρας από τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, από κάθε ιμπεριαλιστική ένωση.

Μόνο έτσι μπορεί να χτιστεί μια Ευρώπη της φιλίας, της αλληλεγγύης, της αμοιβαία επωφελούς συνεργασίας ανάμεσα στους λαούς. Ο σοσιαλισμός είναι η απάντηση για τα οξυμένα λαϊκά προβλήματα τον 21ο αιώνα.

Σ’ αυτό τον αγώνα το ΚΚΕ σε συνεργασία με άλλα ΚΚ, δίνει και θα συνεχίσει να δίνει όλες του τις δυνάμεις.

Για το ευτυχισμένο μέλλον των λαών, ώστε όσοι παράγουν τον πλούτο να τον απολαμβάνουν χωρίς εκμεταλλευτές.

Για να γίνουν αδιανόητο, οριστικό παρελθόν οι πόλεμοι των καπιταλιστών – ιμπεριαλιστών.

Είναι ακλόνητη πεποίθησή μας ότι:

ΕΥΡΩΠΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΩΝ, ΤΩΝ ΠΟΛΕΜΩΝ, ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ.

ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΕΥΡΩΠΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ Η ΕΥΡΩΠΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ, ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ, ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ!