Τι σημαίνει η στροφή της Γερμανίας κατά 180º στην πολιτική της για την ενέργεια, την άμυνα, τα εξωτερικά θέματα και ειδικά τις πολιτικές και εμπορικές σχέσεις της με τη Ρωσία; Ποιές επιπτώσεις θα έχει για το μέλλον της ΕΕ η αλλαγή πλεύσης του Βερολίνου λόγω του πολέμου στην Ουκρανία; Τα ερωτήματα αυτά συζητήθηκαν στην εκπομπή «Με το Πρώτο στην Ευρώπη» του Πολυδεύκη Παπαδόπουλου, με τη συμμετοχή του Γιώργου Παππά, ανταποκριτή της ΕΡΤ και προέδρου των ξένων δημοσιογράφων στη Γερμανία.
Το γεγονός είναι ότι η Γερμανία, από την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία έχει αναθεωρήσει ριζικά την ενεργειακή, αμυντική και εξωτερική πολιτική της. Τερμάτισε τον αγωγό φυσικού αερίου Nord Stream 2 και τώρα, μεταξύ των άλλων, εξετάζει μία παράταση λειτουργίας για λιγνιτωρυχεία και πυρηνικούς αντιδραστήρες. Αποφάσισε την ενίσχυση του γερμανικού στρατού, την Μπούντεσβερ, με εκατό δισεκατομμύρια ευρώ. Κατέβαλε τα περισσότερα μετά τις ΗΠΑ χρήματα στην Ουκρανία για αγορά όπλων και τελικά αποφάσισε να της στείλει και η ίδια βαρύ οπλισμό. Αναθεώρησε όλες τις εμπορικές και πολιτικές σχέσεις της με τη Ρωσία. Τελικά καμιά άλλη χώρα στην Ευρώπη δεν έχει μεταβάλει την πολιτική της με τόσο ριζοσπαστικό τρόπο και κυρίως με τόσο υψηλό κόστος.
Ποια είναι η κινητήρια δύναμη στη χώρα για όλες αυτές τις αλλαγές ; Η οργή για τη ρωσική επέμβαση ; Η αυτοκριτική για τη στάση της στο παρελθόν; Οι πιέσεις των συμμάχων ; Αλλά και κατά πόσον όλες οι πολιτικές πλευρές στον τρικομματικό κυβερνητικό συνασπισμό και την αντιπολίτευση είναι σύμφωνες μ΄ αυτές τις τόσο ριζοσπαστικές κινήσεις; Π.χ. παρατηρούνται διαφορές στις αντιλήψεις για το πόσο γρήγορα μπορεί να γίνει η απεξάρτηση από τις ενεργειακές ύλες της Ρωσίας, αλλά και το αν πρέπει να ανοίξουν ξανά λιγνιτικές και πυρηνικές μονάδες, για το αν πρέπει να σταλούν απευθείας οπλισμός και μάλιστα βαρύς, καθώς και για το αν πρέπει να διαρραγούν όλοι οι δεσμοί με τη Ρωσία, σαν να μην υπάρχει κανένα αύριο στις σχέσεις των δύο χωρών, είτε με τον Πούτιν, είτε μετά από αυτόν.
Γεγονός πάντως είναι ότι από τη ρωσική προσάρτηση της Κριμαίας το 2014 μέχρι σήμερα, αν εξεταστούν στοιχεία και αριθμοί, η Γερμανία είναι ο μεγαλύτερος χρηματοδότης της Ουκρανίας, μαζί με τις ΗΠΑ, η χώρα που υποδέχονται τους περισσότερους πρόσφυγες- αν εξαιρεθούν τα κράτη που μοιράζονται κοινά σύνορα με την Ουκρανία και μία από εκείνες τις πλευρές που έχουν δώσει τα περισσότερα χρήματα στο Κίεβο για την αγορά όπλων.
Παρόλα αυτά, η μεν Ουκρανία απαιτεί διαρκώς περισσότερα, επαναλαμβάνει τις επικρίσεις και κατηγορίες για τις παρελθούσες σχέσεις του Βερολίνου με τη Μόσχα και φτάνει στην προσβλητική στάση να αποκλείει την επίσκεψη του Προέδρου της χώρας Βάλτερ Σταιμάγιερ. Έμμεσα επικριτική είναι όμως και η στάση ορισμένων ευρωπαϊκών χωρών έναντι του Βερολίνου, προξενώντας ερωτήματα. Π.χ. η Γαλλία του Εμμανουέλ Μακρόν επενδύει χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία στην τηλεφωνική διπλωματία, αλλά δεν δείχνει την ίδια αποφασιστικότητα για την υποδοχή προσφύγων. Η Ιταλία επιδίδεται σε εξαγγελίες, προς το παρόν χωρίς εφαρμογή, λέγοντας ότι η ίδια μπορεί να αποδεσμευθεί αμέσως από το ρωσικό φυσικό αέριο και υπονοώντας πως η Γερμανία είναι εκείνη που μπλοκάρει ένα ευρωπαϊκό ενεργειακό εμπάργκο κατά της Ρωσίας. Η Πολωνία, χωρίς προσυνεννόηση, πιέζει για την αποστολή πολεμικών αεροσκαφών στην Ουκρανία, αλλά μέσω των αμερικανικών βάσεων στη Γερμανία. Όσο για την Ουγγαρία, συνεχίζει ανενόχλητη να ακολουθεί φιλορωσική πολιτική, αγοράζοντας φυσικό αέριο σε προνομιακή τιμή και πληρώνοντας σε ρούβλια, εάν χρειαστεί.
Πως εκλαμβάνονται όλα αυτά από το Βερολίνο και κατά πόσον υπάρχει, μεταξύ των άλλων σκέψεων και αποφάσεων, μια αίσθηση ότι με την αφορμή του πολέμου στην Ουκρανία ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες θα ήθελαν να δουν τη Γερμανία να χάνει μέρος της οικονομικής και πολιτική ισχύος της;
Τέλος, η εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία δείχνει να έχει καταστρέψει ανεπανόρθωτα την ειρηνική συνύπαρξη στην Ευρώπη που είχε επικρατήσει μετά την εποχή του Ψυχρού Πολέμου και στην οποία επένδυε, για μεγάλο χρονικό διάστημα, η γερμανική εξωτερική πολιτική. Αυτό με τη σειρά του θα έχει άμεσες επιπτώσεις και στους όποιους σχεδιασμούς για μεγαλύτερη ευρωπαϊκή ενοποίηση. Γιατί, παρά την επιδεικνυόμενη ευρωπαϊκή ενότητα έναντι της ρωσικής επέμβασης, είναι δύσκολο να φανταστούμε να λύνονται οι αντιφάσεις και να ξεπερνιόνται τα πολιτικά, οικονομικά, μεταναστευτικά ,ενεργειακά, περιβαλλοντικά, και αξιακά ελλείμματα της ΕΕ ως δια μαγείας. Ενδεχομένως μάλιστα και να επιδεινωθούν μεσοπρόσθεσμα, μετά από μια πρώτη περίοδο συγκινησιακής φόρτισης κι επιφανειακής ενότητας. Όπως, επίσης, υπάρχει επιφύλαξη για το πόσο και πως θα εφαρμοστούν οι ενταξιακές υποσχέσεις που τώρα δίνονται από την ΕΕ στην Ουκρανία, αλλά κατά συνέπεια και στη Μολδαβία και Γεωργία και ενώ στην ουρά παραμένουν εδώ και χρόνια οι χώρες των Δυτικών Βαλκανίων.. Και εν τέλει, με αφορμή όλες αυτές τις εξελίξεις, καθώς και τους σχετικούς προβληματισμούς, προκύπτει το ερώτημα για το τι έχει απομείνει από το σχέδιο της Γερμανίας για την Ευρώπη κι ακόμη περισσότερο από την ιδεαλιστική σύλληψη της ευρωπαϊκής ενοποίησης, όπως την διατύπωσε ο μεγαλύτερος εν ζωή φιλόσοφος της χώρας Γιούγκερ Χάμπερμας.
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος