Τετραγωνίζοντας τον κύκλο

Του Αλέκου Μάρκελου

Την ώρα που γράφεται το κείμενο είναι περισσότερα τα ερωτηματικά παρά οι απαντήσεις.

Η συμφωνία με τις χώρες τις Ευρωζώνης χαρακτηρίζεται από πολλές πλευρές «υφεσιακού χαρακτήρα», ανίκανη να δώσει πραγματική λύση στην τραγική οικονομική κατάσταση που βρίσκεται η Ελλάδα.

Δεν είναι μόνο εσωτερικής προέλευσης αυτή η κριτική, ανάλογο είναι το κλίμα σε αναλύσεις διεθνών ΜΜΕ με εξέχοντες, ακόμη και νομπελίστες, αναλυτές να εκφράζουν έντονες αμφιβολίες.

Δύσκολα μπορεί να διαφωνήσει κανείς σε αυτήν την οπτική.

Kαταρχήν.

Ας προσπαθήσουμε όμως να δούμε τις εξελίξεις σε συνδυασμό με μερικές ακόμη κρίσιμες παραμέτρους:

Αξιωματικά, μόνο μια λύση είναι καλή και επιθυμητή. Μια λύση η οποία θα δίνει στην Ελλάδα τη δυνατότητα να ανασάνει οικονομικά και να μπεί σε ένα σπιράλ οικονομικής ανάπτυξης.

Να σταθούμε σε αυτό: Το πλήγμα που έχει υποστεί τα τελευταία χρόνια η οικονομία, έχει οδηγήσει, να το πω απλά, το «όχημα σε ακινησία». Η παραγωγική μηχανή φυτοζωεί, οι εξαιρέσεις, ενίοτε λαμπρές, δεν είναι δείκτης αλλά ακριβώς αυτό:

Εξαιρέσεις.

Το «όχημα» χρειάζεται δύο βασικές παρεμβάσεις:

1) Καύσιμο, γιατί έχει ξεμείνει, και

2) Ένα πολύ καλό και αποτελεσματικό σέρβις

Το πρώτο είναι Κεφάλαια, Χρήμα και σε αυτό θα επανέλθω.

Το δεύτερο απαιτεί έναν πολύ καλό μηχανικό σε ένα αξιόπιστο, πιστοποιημένο συνεργείο, όχι στον αυτοδίδακτο μάστορα της γειτονιάς.

Δυστυχώς μέχρι σήμερα, διαθέτουμε μόνο αυτόν. Γιατί το συνεργείο, είναι το Κράτος (μας).

Επανέρχομαι στη συμφωνία με τους ευρωπαίους εταίρους:

-Εκτός από τα υφεσιακά μέτρα, το «πακέτο» περιλαμβάνει και πλήθος μεταρρυθμίσεων οι οποίες και σωστές είναι και έχουμε αποφύγει -χειρότερα, ΑΠΟΤΥΧΕΙ- να επιβάλουμε από τότε που εμείς οι ίδιοι δολοφονήσαμε τον μοναδικό Πατριώτη ο οποίος θα μπορούσε να πραγματοποιήσει τη δημιουργία ενός αξιόπιστου και αποτελεσματικού Κράτους στην Υπηρεσία του Πολίτη.

Ναι στον Καποδίστρια αναφέρομαι.

Στη σύγχρονη Ελληνική Ιστορία, από το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά και τη Μεταπολίτευση, αυτό δε συνέβη. Δε χρειάζεται να αναλυθεί πως έχουμε ένα άναρχο, γραφειοκρατικό, πελατειακό, κομματικό, αναποτελεσματικό, αντιπαραγωγικό και δραχμοβόρο Κράτος στην Υπηρεσία του…εαυτού του, το οποίο εχθρεύεται τον πολίτη. Όποιος είχε ή έχει την την εμπειρία του πως λειτουργούν άλλα κράτη σε ανεπτυγμένες χώρες, αισθάνεται το λιγότερο ντροπή.

Στην ακόμη πιο σύγχρονη Ιστορία μας, από την είσοδο στο Ευρώ μέχρι σήμερα, δεν έγινε τίποτε θετικό προς την ανατροπή αυτής της Ελληνικής κατάρας. Και δεν έγινε με ευθύνη και πλήρη συνενοχή των κυβερνήσεων. Δεν είχαν άγνοια, πλήρη γνώση είχαν.

Αντί για μεταρρυθμίσεις έκαναν πλιάτσικο, ή το διευκόλυναν προς τέρψην μιας παρασιτικής επιχειρηματικής και τραπεζιτικής ολιγαρχίας. Και συχνά, όπως όλο και περισσότερο αποκαλύπτεται, με το αζημίωτο.

Ακόμη τραγικότερα, τα τελευταία χρόνια συνέχισαν ακάθεκτοι το Εθνικό Έγκλημα ενώ η χώρα είχε μπει μέχρι το λαιμό σε μια φρενήρη οικονομική κρίση, συνέπεια και όλων των προηγουμένων που ανέφερα.

Και αυτά ενώ πλέον η Κρίση θέριζε τη μεσαία και μικρομεσαία τάξη, τον ιδιωτικό τομέα, τους μισθωτούς, τους συνταξιούχους.

Οι μεταρρυθμίσεις λοιπόν τώρα, επιβάλλονται πλέον δια ροπάλου.

Και για να τα λέμε όλα, επιβάλλονται από τους ίδιους που σαφώς έκαναν τα στραβά μάτια για χρόνια, ενώ τις ζήταγαν στα χαρτιά, ήταν θέμα πολιτικών συγγενειών βλέπετε…

Ας είναι.

Εφόσον υλοποιηθούν, αυτό μετράει.

Και μετράει πολύ, γιατί σχετίζεται με τη δεύτερη προϋπόθεση για να επανέλθει το «όχημα» στην Ανάπτυξη:

Τα κεφάλαια.
Το χρήμα.

Βλέπετε, εκτός από τα υφεσιακού χαρακτήρα μέτρα, στο τραπέζι υπάρχουν δύο ακόμη παράμετροι οι οποίες -με την προϋπόθεση της ύπαρξης ενός σωστού Κράτους-, μπορούν να κάνουν τη διαφορά:

Η μία αφορά στο πακέτο των 35 δις ευρώ, το αποκαλούμενο και «πακέτο Γιουνκέρ» το οποίο -υπό την προϋπόθεση της εφαρμογής του προγράμματος που συμφωνήθηκε- θα διοχετευθεί για την Ανάπτυξη.

Και δεν είναι μόνο του, υπάρχουν πολλά άλλα χρηματοδοτικά εργαλεία και προγράμματα της Ε.Ε τα οποία μπορούν να ενεργοποιηθούν σε αυτή την κατεύθυνση. Και εδώ δε μιλάμε για δάνεια…

Η δεύτερη παράμετρος αφορά στον βραχνά, τη θηλιά, όπως θέλετε πείτε το, του Ελληνικού Χρέους.

Εδώ το τοπίο αρχίζει επιτέλους και ξεκαθαρίζει.

Παρά τις όποιες -λεκτικές- αποστασιοποιήσεις κυρίως από την πλευρά της Γερμανικής υπερ-συντηρητικής δεξιάς που εκπροσωπεί ο Γερμανός Υπουργός Οικονομικών Β. Σοϊμπλε, σε παγκόσμιο (και όχι μόνο Ευρωπαϊκό επίπεδο) το θέμα έχει πλέον τεθεί με μη αναστρέψιμο τρόπο.

Εν συντομία αναφέρω την ΆΡΝΗΣΗ του ΔΝΤ να συμμετάσχει στο πρόγραμμα -παρόλο που είναι αντισυμβαλλόμενο μέρος!- εάν δεν αντιμετωπιστεί με ουσιαστικό τρόπο, τις ΗΠΑ οι οποίες με εντολή του Αμερικανού προέδρου έστειλαν γι΄ αυτό το σκοπό τον Υπουργό των Οικονομικών Τ. Λιού να συναντήσει τους Υπουργούς Οικονομικών της Γερμανίας και της Γαλλίας, αλλά και τον επικεφαλής της ΕΚΤ Μ. Ντράγκ, ο οποίος επίσης δημοσίως έθεσε το θέμα. Να προσθέσουμε σε όσους λένε πως χρειάζεται ρύθμιση του Ελληνικού Χρέους την Γαλλία, τη Βρετανία, την Ιταλία και τους σημαντικότερους οικονομολόγους και νομπελίστες του πλανήτη.

Ρύθμιση θα γίνει, το χρέος δεν είναι αντιμετωπίσιμο.

Το πότε, είναι ένα ερώτημα με πολλές πολιτικές και επί μέρους απαντήσεις, όπως οι εκλογές στην Ισπανία, η ικανοποίηση πολιτικών ισορροπιών στη Γερμανία κ.α, αλλά το να μη γίνει θα είναι περισσότερο πρόβλημα των πιστωτών και όχι της Ελλάδας η οποία αδυνατεί να το πληρώσει στη σημερινή μορφή και διάρθρωσή του.

Καταλήγοντας:

Σε ορίζοντα άμεσων συνεπειών, το πρόγραμμα είναι υφεσιακό και ιδιαίτερα άδικο. Δεν είναι αποτέλεσμα Ελληνικών προτάσεων αλλά η Ελληνική διαπραγμάτευση στρογγυλοποίησε ακόμη σκληρότερες πλευρές.

Σε ορίζοντα όμως ενός έτους υπάρχουν σημαντικότατες ενδείξεις πως μπορεί, ναι μπορεί να μην είναι το σημαντικότερο ζήτημα που θα μας απασχολεί, ως χώρα και ως κοινωνία.

Αν είναι βέβαια αυτά;

Είναι τα πιθανότερα….