Του Γιώργου Χ. Παπαγεωργίου
Μόλις αρχίζουν και εμφανίζονται κάποια θετικά δείγματα από την Ευρωπαϊκή Ένωση στην κατεύθυνση της υλοποίησης κοινών πολιτικών, έρχεται η πραγματικότητα να καταδείξει ότι το σχέδιο της ευρωπαϊκής ενοποίησης είναι βαριά τραυματισμένο.
Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών είναι ενδεικτικές:
Έχουμε από τη μια πλευρά τις αποφάσεις για -ελάχιστη, έστω- κοινή δράση για το προσφυγικό και τη ρητορική για “ευρωπαϊκές λύσεις σε ένα ευρωπαϊκό πρόβλημα” από τους Ευρωπαίους ηγέτες. Ένα βήμα, δηλαδή, στη σωστή κατεύθυνση, όπου η Ε.Ε. αναλαμβάνει το ρόλο του διεθνούς “παίκτη” και παρεμβαίνει με γνώμονα το κοινό συμφέρον και την από κοινού αντιμετώπιση του κόστους.
Από την άλλη, όμως, είδαμε την απόπειρα του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών να εξαιρέσει τις τράπεζες της χώρας από την κοινή εποπτεία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
Η Γερμανική Βουλή ψήφισε ρύθμιση που δίνει στο υπουργείο Οικονομικών της χώρας ενισχυμένες αρμοδιότητες για την εποπτεία των τραπεζών, βάζοντας στην ουσία εμπόδια στον προληπτικό έλεγχο από την ΕΚΤ που προβλέπει η Τραπεζική Ένωση.
Το φαινομενικά οξύμωρο είναι ότι η Γερμανία ήταν εκείνη που προωθούσε ενεργά την νομοθεσία για την ευρωπαϊκή τραπεζική ένωση, την οποία η ίδια τώρα “σαμποτάρει”.
Το Βερολίνο θέλει μεν να ελέγχονται όλες οι ευρωπαϊκές τράπεζες από την ΕΚΤ, στην οποία η Γερμανία έχει αυξημένο ειδικό βάρος και επιρροή, αλλά κάνει ότι μπορεί για να βάλει τις δικές της τράπεζες στο απυρόβλητο.
Στην πραγματικότητα, η υπόθεση αναδεικνύει το γεγονός ότι το Βερολίνο τα τελευταία χρόνια προωθεί την εδραίωση της γερμανικής ηγεμονίας εντός της ευρωζώνης.
Είναι μια τάση που εκδηλώθηκε έντονα μετά την εμφάνιση της χρηματοπιστωτικής κρίσης το 2008 και επικράτησε σε όλους τους χειρισμούς που έγιναν έκτοτε στην ευρωζώνη, οι οποίοι είχαν όλοι πολιτικά συντηρητικό πρόσημο, γερμανική “σφραγίδα” και συνέτειναν στην προώθηση της Ευρώπης των “πολλών ταχυτήτων”.
Στο θέμα των τραπεζών, αλλά και σε πολλά άλλα και κυρίως στη νομισματική και την οικονομική πολιτική, η Γερμανία επιβάλλει πολιτικές που εξυπηρετούν πρώτα την ίδια έστω και εάν υπάρχουν αρνητικές συνέπειες για την Ευρώπη ως σύνολο.
Οι πολιτικές που επικρατούν στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι διαμορφώνονται όλο και περισσότερο μέσα από ανταγωνιστικούς συσχετισμούς και επιδιώξεις των χωρών μελών και όχι με βάση κοινούς στόχους και το συμφέρον του συνόλου.
Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, όμως, τα προβλήματα είναι διεθνή και ξεπερνούν την εμβέλεια των εθνικών κυβερνήσεων.
Τα ζητήματα σήμερα για την Ευρώπη είναι οξύτερα από ποτέ και μόνο σε ευρωπαϊκό επίπεδο μπορούν να αντιμετωπιστούν. Το βλέπουμε στο προσφυγικό ζήτημα, το οποίο μια χώρα μόνη της δεν μπορεί να λάβει αποτελεσματικά μέτρα, αλλά και στο πεδίο της οικονομίας όπου η διεθνοποίηση των αγορών και η ένταση των προβλημάτων δεν αφήνουν περιθώρια για εθνικές λύσεις.
Θα χρειαστεί ισχυρή πολιτική βούληση, συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων στην Ευρώπη και χρόνος για να αλλάξουν οι σημερινοί συσχετισμοί.
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος